როგორ და აი, ასე! თუმცა მანამდე ბევრი რამაა მოსაყოლი. მიუხედავად იმისა, რომ ათასნაირ სამსახურში მიმუშავია, დღეს მხოლოდ მედიცინაზე მოგიყვებით. ამ წუთას ეს და მხოლოდ და მხოლოდ ეს საკითხი წიკწიკებს ჩემს თავში.
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ღამის ცვლა საავადმყოფოს მიმღებ განყოფილებაში 2 წლის წინ, 28 დეკემბერს, სადაც სულ სულ პირველად ამოვყავი თავი. შთაბეჭდილებები? აი, ასეთი:
ზოგიერთებს შეიძლება გახსოვთ კიდეც ამ პირველი მორიგეობებისადმი მიძღვნილი ბლოგ-პოსტი, სადაც ჩვეულ მიმღებისეულ არეულობაზე ვწერდი.
რა შეიცვალა ამის შემდეგ? ალბათ ის, რომ ასეთი სახე აღარ მაქვს ხოლმე (ხშირად) და უკვე მეორე სამუშაო ადგილი გამოვიცვალე. რესპუბლიკურ საავადმყოფოსთან ერთი წელი, ყველაზე კარგი გამოცდილება და საუკეთესო მეგობრები მაკავშირებენ. სამწუხაროდ, ნაწილს სამუშაო, მეორე ნაწილს კი მოახლოებუილი რეზიდენტურის გამოცდა გვიმწარებს სულს და ხშირად ვეღარ ვნახულობთ ერთურთს. თუმცა სიყვარულისა და ღიმილის გაცვლაში ეს ამბავი მაინც ვერ გვიშლის ხელს. რესპში (როგორც რესპუბლიკურს ვეძახით ხოლმე შინაურები) უხელფასოდ ვმორიგეობდი. და მიუხედავად იმისა, რომ ფინანსური სარგებელი არ მქონია, ძალიან, ძალიან დიდი პრაქტიკული გამოცდილება მივიღე, რის გამოც მადლობის მეტი ნამდვილად არაფერი მეთქმის.
ძალიან ბევრია საავადმყოფო, სადაც თავისუფლად მოგცემენ საშუალებას, უხელფასო პრაქტიკანტად იმუშაო. ამ მეთოდში ბევრი დადებითი არსებობს: მეტწილად საშუალება გაქვს, გრაფიკი არეგულირო, მეტი პროცედურა ნახო, თუმცა დიდი მინუსი ისაა, რომ შენი, როგორც უხელფასო არსების პასუხისმგებლობის გრძნობა ნელნელა იკლებს. ასეა თუ ისე, ფინანსური ფაქტორი გაიძულებს, მეტი შრომისმოყვარეობითა და ყურადღებით მოეკიდო თუნდაც საყვარელ საქმეს და იმის შიში არ გაგიჩნდეს, რომ კარგავ ენთუზიაზმსა და პატივისცემას ისეთი რამეებისადმი, რისი კეთებაც მთელი ცხოვრება მოგიწევს. სწორედ ამიტომაც ძალიან მნიშვნელოვანია, ანაზღაურებადი (თუნდაც მინიმალური თანხის) პრაქტიკა გაიარო და მცირედი შემოსავალი საკუთარი საკვების საყიდლად მაინც გეყოს. სწორედ ამ ფაქტის გააზრებამ მაიძულა, დამეტოვებინა ჩემი კომფორტის არეალი და გამოვსულიყავი გარეთ.
ამის მერე იყო სხვა სამსახური და ჩავარდნის რამდენიმე თვე, თუმცა ცოდვა გამხელილი სჯობს, გადაღლილიც ვიყავი და ასე ვარჩიე. ნამდვილი ხელოვნებაა, ღამე გაათიო სამსახურში და დილით ლექციაზე არ ჩამოგეძინოს. მე კი ამ ნიჭს მხოლოდ სულ ცოტა ხნის წინ დავეუფლე, ასე რომ 😀
წელს, სადღაც ივნისის ბოლოს გადავწყვიტე, რომ უკვე საკმარისი იყო, რომ უკვე მჭირდებოდა შესაბამისი სამსახური, სადაც ვიმუშავებდი და ანაზღაურებც მექნებოდა, ამიტომაც საძიებო საიტებს მივაშურე და შედეგმაც არ დააყოვნა: თავი ელიზაბეტ ბლექველის კლინიკის რეანიმაციულ (და ხანდახან მიმღებ) განყოფილებაში ამოვყავი ექთნის თანაშემწედ.
მიუხედავად იმისა, რომ ბლექველში (ასე ვეძახით აქაურობას შინაურები) მხოლოდ 4 თვე გავატარე, საკმაოდ ბევრს ვმუშაობდი. ანაზღაურება გასაოცარი არა, თუმცა სტუდენტისთვის ასე თუ ისე საკმარისი მქონდა და მეც ჩემს საქმეს მშვიდად და აუღელვებლად ვაკეთებდი. იცით, როცა ისეთი სამუშაო გაქვს, როგორიც ჩვენია, ყველანი ერთი ოჯახივით ხდებით, ფაქტიურად ერთად ცხოვრობთ. და როცა კარგ ადამიანებთან ერთად გიწევს შრომა, შენი საქმე ერთი-ორად მსუბუქდება. ჰოდა, მეც ბედნიერი ვარ გითხრათ, რომ ამ ადგილის სახით კიდევ ბევრი კარგი მეგობარი და ახალი ოჯახი შევიძინე.
თუმცა, ასე იყო თუ ისე, გუშინ ბოლო გადარეული მორიგეობა მქონდა რეანიმაციაში. დღეიდან ბლექველის თანამშრომელი აღარ ვარ. დიდი ხნის წინ მივეცი ჩემს თავს პირობა, რომ დავაფასებდი და შევაფასებდი საკუთარ შესაძლებლობებს, შრომას და პატივს ვცემდი სურვილებს, რომელიც სადმე უკეთესისკენ წამიყვანდა. სწორედ ამ ფინანსურ და შრომით კრიტერიუმებში ვერ გავუგეთ მე და ჩვენმა ადმინისტრაციამ, სწორედ ამიტომაც ახალი კონტრაქტი არ გავაფორმე, დავწერე ცხოვრებაში პირველი განცხადება სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ და წამოვედი.
როგორც აღმოჩნდა, წამოსვლა ძნელი არ ყოფილა. უფრო რთული კარგი ადამიანების დატოვება გახდა. ამ კლინიკამ ბევრი რამ მომცა და მასწავლა, რისთვისაც ნამდვილად ვარ მადლიერი. ბოლოს და ბოლოს პირველი კარადის გასაღებიც ხომ აქ მომცეს :D.
თუმცა ყოველთვის უნდა გქონდეს უკეთესის იმედი. უკეთესთან ერთად მე ახლა თავისუფალი საფიქრალი და საძილე დროც მაქვს.
რა შემიძლია გითხრათ ყოველივე ამის შემდეგ? მხოლოდ ის, რომ დააფასეთ საკუთარი შრომა, საკუთარი ჯანმრთელობა და სურვილები. გახსოვდეთ, როგორც თქვენ აღიქვამთ და პატივს სცემთ საკუთარ თავს, ისევე აღგიქვამენ სხვებიც. ასე, რომ დასხედით და კარგად დაფიქრდით, გაბედნიერებთ თქვენი სამუშაო, ოჯახი ან ურთიერთობები? არა? მაშინ თქვენ უკვე იცით, რა უნდა გააკეთოთ.
კარგად იყავით. მორიგ სამსახურამდე.
თამრის ბლოგი 