ისე, როგორც წერილებში ვხედავ…

მთელი ღამის განმავლობაში მთელს მსოფლიოში ინტერნეტში 40 მილიონი ადამიანი დაძვრება. არ ვიცი, ამ 40 მილიონიდან რამდენი ესაუბრება ჩვენ ორის გარდა ერთმანეთს. რა მნიშვნელობა აქვს.

ისე მაინც ვერავინ დაწერს, როგორც ჩვენ ვწერთ ერთმანეთს.

ამბობენ, რომ წერილების საუკუნე გავიდა. მე სწორედ ამ უწერილობის ხანაში ვიპოვე მეორე ადამიანი, ვისაც ამის არ სჯერა…

ჩვენ არ გვჯერა და ვწერთ. ვწერთ ყველაფერზე, ყველაზე, ყველგან… ერთად ვკამათობთ, ვჩხუბობთ, ვიბუტებით, ვრიგდებით…

ხელები ხშირად თავისით გაგვირბის. სიმბოლოები ისე უცებ იკრიფება მოციმციმე ეკრანზე, ვერც ვასწრებთ გააზრებას და უკვე ვეკითხებით ერთმანეთს როგორ ხარო. და მართლაც, რა მნიშვნელობა აქვს, სად იქნება ადრესატი, 2 ქუჩის იქით, სხვა ქვეყანაში, სხვა კონტინენტზე თუ თუნდაც, ჩემივე ოთახის კედლის უკან?

მე არ ვიცი, ის სად ცხოვრობს, არ ვიცი, როგორია. მთელი ამ ამბის ხუმრობაც ხომ სწორედ ამაშია. არ ვიცნობ, მაგრამ ვიცი, რა უყვარს, რას კითხოლობს, როგორ, უფრო სწორედ, რატომ ცხოვრობს…

მე მგონია, რომ ეს ყველაფერი სხვაზე უკეთესად ვიცი, იმ სხვებზე უკეთესად, რომლებსაც ის ყოველ დღე ხვდება, რომლებთანაც ის მეგობრობს…

ჩვენ, ხანდახან, ერთმანეთის დღიურებს ვემსგავსებით: იმ დღიურებს, სადაც ყველაზე დიდ საიდუმლოებს წერენ; იმ დღიურებს, რომელიც არავინ უნდა წაიკითხოს…

ჩვენ აკრძალულ წესებს ვარღვევთ, საზღვრებს ვშლით და ვწერთ… ვწერთ მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიცით, მეორე მხარე წაიკითხავს ამას, გაგიგებს და საიდუმლოს შეინახავს…

ხშირად ვეუბნებით ერთმანეთს, რომ თვალებში ყურება ცხოვრებაშიც არ გამოდის ისე, როგორც აქ, ასეთი წერილებით. ეს ის შემთხვევაა, როცა სხვა თვალით იყურები, გულის და ხელის თვალებით…

შეხვედრა არ გიცდიათო?- მკითხავთ ალბათ. -არა. საკუთარი ცოცხალი პირადი დღიურების გადაკითხვას ჯერაც ვერ ვახერხებთ… ალბათ, არც არასდროს წავიკითხავთ. ეს ხომ ის წერილებია, რომელიც მხოლოდ ერთელ უნდა წაიკითხო და შემდეგ დაწვა…

ალბათ, სასაცილო იქნებოდა, ის ჩემივე ახლობელი, მეზობელი, ან ისეთი ადამიანი რომ აღმოჩნდეს, რომელიც არასდროს, არასდროს დამინახავს ისე, როგორც წერილებში ვხედავდი…

ესეც შარადის ახსნაა.

სიტყვებს თავისი ძალა აქვთ, სხვა ყველა დანარჩენ არსებობას – თავისი…

და, რა მნიშვნელობა აქვს, რომ არ მინახავს; ხომ ვიცნობ.

ყველაზე უკეთ…

ყველაზე ახლოს…

გულთან… გულში…

გამარჯობა, მე მსუქანი ვარ

ადოს პოსტმა ჩამაგონა და გამომხრა.

ზოგადად სიტყვა “მსუქანი” ძალიან არ მიყვარს და ყოველთვის შეურაცხყოფად აღვიქვამ ნებისმიერ ასპექტში (ამიტომ მაპატიეთ  ამდენჯერ ხსენება). თუმცა ეს ბევრს არაფერს წყვეტს. ხალხის დაბრეცილ აზროვნებას ჩემი ვერც მომატებული კილოგრამები გამოასწორებს და ვერც დაკლებული.

შენ ბებიაქალი ხარ და ხელში 4,5 კგ-იანი ახალშობილი გიჭირავს. ამბობ, რომ გოლიათია. მე ამაზე ვერ გპასუხობ, რადგან ლაპარაკი არ ვიცი.

შენ მეზობლის ქალი ხარ, მიყურებ და როოგრი ბუთხუზაა, რას აჭმევთო, კითხულობ. ფიქრობ, რომ მსუქანი ვარ და ყავის სმას აგრძელებ. მე ისევ არაფერს გპასუხობ, რადგან დედამ მასწავლა, უფროსებს არ ვეუზრდელო.

შენ ეზოს ლაწირაკი და მაკარონფეხება ბავშვი ხარ. შენ მეძახი, რომ მსუქანა ვერ და გარბიხარ. მე მოგდევ და მერე დედაშენი მირჩევს საქმეს შენი გატეხილი ცხვირის გამო .

შენ ჩემი პირველი მასწავლებელი ხარ. შენც ხშირად აღნიშნავ, რამხელა ვარ სიყვარულნარევი ხმით. მე არაფერს ვამბობ, მაგრამ მამახსოვრდება.

შენ ისევ ჩემი კლასელი ხარ. მსუქნის დაძახებით არ კმაყოფილდები და უფრო შორს მიდიხარ ეპითეტებში. მე ისევ საცემად მოგდევ.  ვერ გეწევი, მაგრამ მამახსოვრდება.

ეს მე ვარ. მე კომპლექსებში ვიძირები.

ეს კიდევ მე ვარ. ვიაზრებ, რომ ჩემი იარაღი ენაა. კომპლექსებს ვებრძვი.

შენ ჩემი მეგობარი ხარ. წუწუნებ, რომ გასივდი, არადა, ცხოვრებაში 45 კგ-ს არასდროს აცდენილხარ. მე უცბად თავში მომდის აზრი, ნეტა მე როგორ აღმიქვამ და მეცინება.

შენ შენ ჩემი ფიზიკის მასწავლებელი ხარ, მერე ფიზიკის ლექტორი, ბიოლოგიის ლექტორი და ყოველდღე მთავაზობ ახალ-ახალ დიეტებს. მე  ლაპარაკში გყვები და გპირდები, რომ თავს მოვიკლავ და დავიცავ დიეტას. ოთახიდან გამოსულს მეცინება.

შენ ანატომიის ლექტორი ხარ და საგამოცდოდ გაძეძგილ აუდიტორიაში უმიზეზოდ მეძახი მსუქანას. მე ვფიქრობ, ნეტავ როგორ მიიღე ექიმი პროფესორის წოდება და გაცეცხლებას ვიოკებ.

შენ უბრალო გამვლელი ხარ. მიყურებ და ფიქრობ, რომ ძროხა ვარ. ხანდისხან, ხმამაღლა ამბობ კიდეც. მე აღარ ვბრაზდები, ვფიქრობ, რომ ძროხა ძალიანაც საყვარელი ცხოველია.

შენ ისევ ჩემი მეგობარი ხარ. მეუბები, რომ ასეთი უფრო საყვარელი ვარ და არაა საჭირო, გავხდე. მეორე წუთში საკუთარ მომატებულ 100 გრამზე წუწუნებ. მე ისევ მეცინება.

თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ. მე თვითონ ვხუმრობ ჩემ წონაზე. თქვენ მყვებით. აზრად არ მოგდით, რომ მწყინს.

შენ სარკე ხარ. ხანდახან მატყუებ, მაგრამ უმეტესად სიმართლეს მეუბნები. ამიტომაც მიყვარხარ.

შენ დაწესებულების უფროსი ხარ. სამსახურში არ მიღებ დიპლომების დასტისა და მიღწევების მიუხედავად. მიზეზად არასაკმარის გამოცდილებას ასახელებ. იქვე ასაქმებ გრძელფეხება ქათამს. მე ისევ ვიცინი.

…………………………………………….

შენ ჩემი თავი ხარ.  თუ არ ხარ, სულ ადვილად შეიძლება გახდე ასეთი. ამის გაფიქრებაზე შიში გღრღნის. მე შენთვის ცოცხალი მაგალითი ვარ იმისა, როგორი არ უნდა გახდე.

მე კი ბედნიერი ვარ, რადგანაც შენ ისეთი ხარ, როგორიც ყველა, მე კი – განსაკუთრებული: განსაკუთრებულად მსუქანი, განსხვავებულად ბედნიერი. მე იმიტომ არავის ვეყვარები, რომ კარგი ფეხები და მოდელის პარამეტრები მაქვს. შენ ამას ვერ გამოცდი.

მე შენ არ გგავარ.

მე, როგორც მეორეკურსელი

ასე და ამგვარად, განსრულდა ესე წელი იგი პირველი საასწავლო სადოხტორო სასწავლებელში. კმაყოფილების რა მოგახსენოთ, სასაწავლო ბარათი თავზე მაქვს გადასახევი, მაგრამ არც ერთი საგანი არ შემტენვია და, თუ ამ კროტერიუმით ვიმსჯელებთ,  წელი, მეტ-ნაკლებად წარმატებული იყო.

არ ვიცი, მარტო სამედიცინოშია პირველი კურსი ასეთი ჯოჯოხეთი, თუ ყველა უნიში ასეა. მე, მაგალითად, ძალიან გამოჭირდა ახალ გარემოსთან შეჩვევა, ლექტორების ენაზე ლაპარაკი. როცა მივხვდი, ვის როგორ უნდა მივდგომოდი, უკვე 3 გადაბარება მქონდა შეტენილი. მაგრამ მე გმირულად გავუძელი, სამივე საგანი ჩავაბარე და ახლა თვისუფლებით ვტკბები.

გუშინდელივით მახსოვს ჩემი პირველი დღე უნიში. სიცხე მქონდა, მწვანე ბუშტი მეჭირა და ქათამივით დავბორიალობდი. არავინ გამიცვნია, რექტორის ლაყლაყს ვუსმინე, ცხრილი და ჯგუფის სია ამოვიწერე დიდი ომის და რიგის ფასად და წამოვედი. მეორე დღეს გავიცანი ჩემი ჯგუფი. ერთი თვის თავზე უკვე ერთად ვსვამდით, მესამე  თვის თავზე ერთმანეთს ვჭამდით, წლის ბოლოს კი შევცხოვრდით :). მიყვარხართ ბავშვებო და მენატრებით :*

კი ვაპირებდი ეხლა რამდენიმე რჩევის მიცემას მომავალი სამედიცინოს სტუდენტებისთვის, მაგრამ ჯობია, თქვენ თავად გაიაროთ ეს გზა. უბრალოდ, იყავით მშრომელები და გახსოვდეთ, რომ ეს წამება თეთრი ხალათის ტარების უფლებამდე მიგიყვანთ. 🙂

ისე კი, ძალიან ვარ დაღლილი. ეხლა მივხვდი, რას ნიშნავს, დაიღალო და დასვენება დაგჭირდეს 🙂 თან, კარგად დასვენება. თუმცა, ალბათ ყველა დამეთანხმება,რომ არაფერია იმაზე ტკბილი, ვიდრე კონსპექტებზე ძილი, აგროვებული კაპიკებით ჭამა და  გაცდენილი ლექცია.

აბა თქვენ იცით, ჩვენ, ყველა მეორეკურსელი ოდესღაც (რაღა ოდესღაც, 4 დღის წინ 🙂  ) პირველკურსელი ღლაპები ვიყავით 🙂 . წარმატებები

…с любовью…

Всё…

Я устала от всего, от всех…

… От тебя… я правда устала….

не стану что-то просить, попросить или умолять…

ты же правда не обещал ничего.

Придёт день и я вычеркну тебя с моей жизни.

…………………………..

Мне не будет жаль, Мне, наверное, будет больно… чуточку…

Видимо, там для тебя и не было место, или, просто ты сам не захотел там поселится; Ну, что поделаешь….

Река жизни всё же будет отдалять нас…

Судьба, она не любит таких как мы: таких ничтожных существ…

Прощай дорогой мои…

с любовью отпускаю тебя… С любовью, как и обещал давным давно…. по тому, что мне не нужен такой ты, в котором нет часть самого меня…

არაკონკრეტულად პირადი წერილებიდან

ბევრს გონია, რომ ვგავართ…

აი დღეს ვფიქრობდი, ვგავართ მე და შენ, თუ არ ვგავართ?

რა გვიგავს? სიმაღლე? არა, ცოტათი მასწრებ…

თვალის ფერი? არა, შენი თვალები ჩემსაზე მუქია…

თმა? თმა მით უმეტეს არ გვიგავს….

ხასიათი? მე რომ შენსავით  “ჩუმი” ვიყო, რაღა მეშველებოდა…

აბა გრძნობები? არ ვიცი, არა მგონია …

აზრები? ხასიათი? არავითარ შემთხვევაში….

საერთო ინტერესები? შეიძლება, მაგრამ დიდად არა…

ყავის და ჩაის სიყვარული?  მე ხომ არ ვიცი, რა გიყვარს….

ჩემი სიყვარული? მე დიდად არ მიყვარს ჩემი თავი…

წერა? მე წერა მიყვარს, მახსოვს, შენც გიყვარდა….

პირობის შესრულების უნარი? ამის მომადლება ღრუბლებზე რომ ზის, იმას გადაავიწყდა, ალბათ, შენთვის

უნებისყოფობა? აქ მეც გადავავიწყდი ღმერთს შენთან ერთად…

კიდევ რა? წერის მეტი არაფერი დაგვრჩა, არა? აბა რატომ გონიათ, რომ ვგავართ? არ ვგავართ…

სულ არ ვგავართ…

სულ…