7 არასამუშაო თვეში დაკლებული 30 კილოგრამი


გვეძღვნება ნაციონალებს, მე, ილიას, მარიამსა და თამუნას

შარშანდელ პოსტში დაგპირდით, დაკლებულ 16 კილოგრამზე მოგიყვებით მეთქი. მაგრამ ქართველი ბლოგერი რისი ბლოგერია, პოსტის დაწერა რამდენიმე თვით არ დააგვიანდეს. ჰოდა, ჩემდა გასახარად, ამ დროში ჩემი 16 კილოგრამი 30-იც გახდა, before/after ფოტოც ვაღირსე ჩემს თავს და მინდა, თქვენც გაგიზიაროთ.

მოკლედ, ასე გამოვიყურებოდი 2012 წლის 31 მაისს. ვინაიდან და რადგანაც, ფოტოების გადაღება დიდად არ მეხალისებოდა გასაგები მიზეზების გამო, სხვა დიეტის წინა ფოტო არ მაქვს.

525885_2903475006134_2127608279_n
დიეტამდე 3 თვით ადრე

თქვენი ნებართვით ამბავს ცოტა შორიდან დავიწყებ.

გამხდარი არ ვყოფილვარ არასდროს. რაც ადრინდელი ჩემი თავი მახსოვს, თვითშეფასება მარიანის ღრმულზე ღრმად მქონდა დაწეული, ლოყები კიდევ – დალურჯებული ნაჩქმეტებისგან. არ ვიცი რა ფენომენია ეს, პუტკუნა ბავშვების დაჩქმეტა…

მოკლედ, როგორც იყო, გავიზარდე, მოვედი გონივრულ ასაკამდე და ერთ დღესაც მოვხვდი, რომ აზრი არ ჰქონდა წონაზე ნერვიულობას, რადგან ცხიმის რაოდენობა არ განსაზღვრავს ადამიანს. ამით ბევრი რამ დამთავრდა და უფრო მეტი დაიწყო. მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარი წონა დიდად არ მადარდებდა და თვითშეფასებასთან დაკავშირებული პრობლემებიც დავძლიე, მაინც არასდროს მიხაროდა plus size ადამიანად ყოფნა. არც ერთმა ზედმეტწონიანმა ადამიანმა არ მოგატყუოთ, რომ არ უნდა, გამხდარი იყოს. ყველას აქვს გულის მტვრიან კუთხეში ადგილი, სადაც ის სხვანაირია, გამხდარი, ლამაზი, 90/60/90-ზე…

გგონიათ, შეუძლებელია? არა, თუმცა იმდენი წინააღმდეგობაა ამ 90/60/90-მდე, რომ აი, უბრალოდ, გვეზარება… რადგან გაცილებით ადვილია, ტელევიზორის წინ ნაყინის დიდი ვედროთი მოიკალათო და იოცნებო პრინცებსა და საკუთარ იდეალურ პარამეტრებზე, ვიდრე ადგე და პრესები აკეთო…

რამდენიმე წელი არ ავწონილვარ. ბოლოს 5 წლის წინ სასწორმა რომ 100 კგ მიჩვენა, მაშინ გადავწყვიტე, მსგავს ხელსაწყოებს ახლოს არ გავკარებოდი…

ამასობაში სკოლაც დავამთავრე, უნივერსიტეტის მეორე კურსიც და SummerJob-ის მეშვეობით 400 ლარიც გამოვიმუშავე. კარგა ხანს ვფოქრობდი, რა ჯანდაბა მექნა ამ ფულისთვის. რაც ძალიან მინდოდა, იმაში არ მყოფნიდა, თაჯმაჰალის ნახვასაც არ ყოფნიდა აშკარად…

ერთ ღამეგათეულ დილასაც, მორიგეობის შემდეგ, კარდიოლოგიურში მე და ჩემმა მეწყვილემ “ეული” სასწორი შევნიშნეთ. Why not მეთქი და ავიწონე…

სიმართლე გითხრათ, სულ არაა საუკეთესო გრძნობა, როცა სასწორი 122 კგ-ს გიჩვენებს…

რამდენიმე დღის შემდეგ, ჩემს მეგობარზე, მარიამზე ვეუბნებოდი სხვა მეგობარს, ეგ ილიას თუ შეურიგდება, 50 კილოს დავიკლებ მეთქი. ისე აგიხდათ ყევლაფერი, როგორც მარიამი შეურიგდა ილიას და მეც ყულფში თავგაყოფილი აღმოვჩნდი 😀 .

ამ ყველაფერს დაემატა უკვე დიდი ხნის პრობლემები: ქოშინი მესამე სართულის ზემოთ კიბეზე ასვლისას, ფეხების ტკივილი, ზედმეტი ოფლიანობა (მართლა საშინელ დისკომფორტს ქმნის :/), ტანსაცმლის დეფიციტი, გაოცებული სახეები და კიდევ ბევრი წვრილმანი…

ჰოდა, როგორც კი აგვისტო ჩამთავრდა და ნანატრი ხელფასიც ჩაირიცხა, სიტყვის ასასრულებლად და ენდოკრინოლოგთან ვიზიტისთვის მოვემზადე.

ჩემი პოლიკლინიკის ექიმს მოწინავე პიონერივით პირველ სექტემბერს მივაკითხე და ანალიზებიც გავიკეთე. შედეგად აღმოჩნდა, რომ ქოლესტერინი გაორმაგებული, შაქრის დონე სისხლში- შემცირებული, ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქცია კი დაქვეითებული მქონდა. ადამიანურ ენაზე თუ ვიტყვით, დიაბეტი, გულსისხლძარღვთა სისტემის პრობლემები და სხვა ბევრი თავის ტკივილი მემუქრებოდა სულ რამდენიმე წლის პერსპექტივაში.

აქვე ჩემი ანალიზების კალკულაციასაც შემოგთავაზებთ: ვიზიტი, რომელშიც შაქრის გაზომვაც შედის- 10 ლარი, ქოლესტერინის გაზომვა – 10 ლარი, HOMA ინდექსები -40 ლარი და TSH- 15 ლარი.
ჯამში 75 ლარად “ნანატრი” დიეტაც ჩამახუტა ნინო ექიმმა და წამლების მსუყე სიაც. ნაცმოძრაობის გადახდილი ხელფასი კი ჩემზე კარგად, ალბათ, არ გამოუყენებია არავის 😀

ვიცი, ბევრი თქვენგანი ამ სიის გულისთვის კითხულობს პოსტს. ჰოდა, აი ისიც. ასე გამოიყურებოდა ჩემი სამომავლო სამოქმედო გეგმა, ჩემი დიეტა:

ესე იგი:
კვება დღეში 4-ჯერ: 8-12-16-20 სთ.
პური 1 ნაჭერი ჭამაზე, შავი ან რუხი. (იფქლის პური ყველას ჯობია). ჯამში 200 გრამი. ჭადიც შეიძლება.
კარტოფილი, წიწიბურა, მაკარონი, მოშუშული კომბოსტო, გოგრა უპუროდ  ან პურის მაგივრად სხვა საკვებთან.
ღომი არ შეიძლება, არც ლუდი.
ხორცი უნდა იყოს მენიუში კვირაში 3-ჯერ მაინც: საქონლის, თევზის, ქათმის თეთრი ხორცი 200 გრამი, მოხარშული. თევზს მე, პირადად, ვერ ვჭამ მოხარშულს და ვწვავ 🙂
რძის პროდუქტები: რძე 300 მლ, მაწონი-იოგურტი 0.5 ლ, ყველი ნაკლებცხიმიანი 70 გრამი, ხაჭო 200 გრამი, არაჭანი 5-10 გრამი. ყველა ეს დაბალცხიმიანი.
ცხიმი: მცემარეული ზეთი 15-20 გრამი, კარაქი 5-10 გრ. ‘კარაქში’ შედის მდნარი ყველი, მაიონეზი, ზეთის ხილი, ნიგვზები, იოგურტის ცხიმის პროცენტი, ნიგვზები.
კვერცხი 1-2 ცალი ყოველდღე არა ოღონდ.
ბოსტნეული 800 გრამამდე დღეში.
ხილი 500-700 გრამი.
უნდა შეზღუდო ყურძენი, კარალიოკი, ხურმა, ანანასი, თუთა, ლეღვი, ბროწეული, ბანანი, ანანასი, ფინიკი, ქიშმიში. კენკრა უშაქროდ.
მჟავე ღვინო, შამპანიური, კონიაკი იშვიათად.
მინერალური სასმელები წყლის მაგივრად შეიძება, განსაკუთრებით მაშინ, მარილსაც თუ მოუკლებ.
100 გ შავი პური 80 გრამს უდრს თეთრ პურს და ჭადს, 90 გ რუხ პურს, 220 გრამ კარტოფილს, 55 გ მაკარონს (ამიტომ არ ვჭამ საერთოდ 🙂 ).
100 გ ხორცი = 3 კვერცხს, 120 გრ თევზს, 80 გრამ ყველს, 110 გრამ ხაჭოს 🙂

ამ სიის მიხედვით   თვითონ ვადგენ მენიუს, რომელ დღეს რა მირჩევნია ან მიხერხდება.

მოკლედ, კიდევ 100 ლარამდე დავაბანდე დიეტური პროდუქტების მარაგისთვის (არაა ეს აუცილებელი, მაგრამ სანამ ფული მქონდა, ჩემს თავზე ვიზრუნე ) და შევუდექი საქმეს.
Face_anatomy_superficial

დიეტაში პირველი დღეები რთულია. ახალ რეჟიმს ეჩვევი, უნდა გადაეჩვიო ტკბილეულისკენ ხელის გაწვდენას, ღამე ჭამას, ფასტ ფუდის გარეშე ცხოვრებას. თუმცა, ნელ-ნელა ფორმაში მოდიხარ, დღის რეჟიმს ალაგებ. იმ დროს გშივდება, როცა ჭამა გიწევს და არც ისე ცუდ ხასიათზე ხარ, როგორც ელოდი…

აქვე მინდა შეგახსენოთ, რომ თვითნებურად არც ერთი დიეტის გამოყენება არ შეიძლება, რადგან ბევრი ინდივიდუალური მახასიათებელი არსებობს, რაც ამ ჩამონათვალშია გასათვალისწინებელი. მაგალითად, თუ TSH მომატებული გაქვთ (რაც საკმაოდ ხშირია ზედმეტი წონის არსებობისას), თვითნებურ დიეტას წამლის გარეშე არ ექნება შედეგი, სულ რომ შიმშილით მოილათ თავი. შეიძლება პირიქით დაგემართოთ და მოიმატოთ წონაში… ასე რომ, ყველაფერს  ის სჯობს, დასაწყისისთვის გარკვეული ხარჯი გაიღოთ ანალიზებისა და ვიზიტისათვის, რომ მშვიდად შეუდგეთ წონის კლებისა და სიჯანსაღისკენ მიმავალ გრძელ გზას. სურვილის შემთხვევაში მომწერეთ და ჩემი ექიმის კოორდინატებსაც მოგაწვდით, თუ რა თქმა უნდა, აფრიკამდე მოსვლა არ დაგეზარებათ 😀

არ ვიცი, მე მაქვს რკინის ნებისყოფა თუ მართლა არაა დიეტაზე ჯდომა ძნელი, მაგრამ მე არ გამჭირვებია. სულ 2 პრობლემა მქონდა: თავბრუსხვევა და მახსოვრობის გაუარესება პირველ 2 თვეში, რაც, სავარაუდოდ, შაქრის მთლიანად ამოღების ბრალი იყო რაციონიდან. აი 2 თვის თავზე კი სასურველი და სანატრელი შედეგიც მივიღე: სასწორმა 15 კილოგრამით ნაკლები მიჩვენა…

Face_anatomy_superficial

დამიჯერეთ, ამ გრძნობისთვის ყველაფერი ღირს.

ამის შემდეგ კლების ტემპი შენელდა, ერთი პერიოდი შეჩერდა კიდეც, საბოლოოდ კიდევ 5 თვე დამჭრდა დანარჩენი 14 კილოგრამის დასაკლებად. თუმცა წვალება შედეგად ნამდვილად ღირს. ყევლაზე კარგად კი ამას სასწორზე კი არა, საკუთარი გარდერობის დალაგებისას და დიდი ხნის უნახავი ნაცნობების სახეზე არჩევ 😀

საქმე საწუწუნოდ არ მაქვს. მას შემდეგ, რაც სამედიცინოს ეზოში ვიჯექი ჩემი მრგვალი კონტეინერით და წიწიბურას ვჭამდი, აღარ მანერვიულებს დისკომფორტი და სხვისგან არც იმ არგუმენტს ვიღებ, რომ ჭამას ვერ ახერხებენ ვერსად. ვერ ასწრებ საჭმლის კეთებას და წაღებას? იყიდე იოგურტი და დალიე, ან 2 ვაშლი და 1 ნაჭერი შავი პურიც გიშველის 🙂 . ისე, თუ გაინტერესებთ, ჩემი რჩეული ჩუდოს იოგურტია. ყველაზე გემრიელია ქართულ ბაზარზე.

მოკლედ, ისევ ვაგრძელებ დიეტას. ძალიან მინდა, 70 კილო გავხდე. იმედია, დიეტის 1 წლის თავზე ასეც იქნება, თუ არა და, დრო მაინც გადის და სექტემბერში თუ არა, ნოემბერში მივაღწევ სასურველ წონას… თუმცა, ჯერ ჩემს თავს ბოლომდე ვერ ვაჯობე და ინტენსიური ვარჯიში არ დამიწყია. ხოლოდ პრესები და ისიც თებევლიდან. არადა, ვარჯიშით შედეგი ორმაგი იქნბოდა და არც კანის მოშვების პრობლემა მექნებოდა. ასე რომ, თუ რამეს დააპირებთ, ესეც გაითვალისწინეთ.

ბონუსად გიტოვებთ ფოტოს ჩემი და თქვენი მოტივაციისთვის.  რაც ეს before/after-ი Facebook-ზე გამოვაქვეყნე 2 დღის წინ, უკვე სრულიად უცხო ადამიანებისგან ვიღებ მოლოცვებს და რჩევების თხოვნას. 😀 ჰოდა,  იმაზე კარგი რა იქნება, ჩემი შედეგი ვინმესთვის კარგი მოტივატორი თუ გახდება.

Ribbet collage
6 თვისა და 2 კვირის შედეგი
15.03.2013

ისე კი, ვისაც დეტა და წინოს დაკლება გჭირდებათ, ერთ რჩევას კიდევ მოგცემთ: ჯერ საკუთარი თავები შეიყვარეთ ისეთები, როგორებიც ხართ, შეეშვით საკუთარი სხეულის სიძულვილს და მხოლოდ ამის მერე დაიწყეთ ზედმეტისგან გათავისუფლება. წონა ადამიანს არ განსაზღვრავს და plus size-ად ყოფნის დროსაც შეიძლება იყო ბედნიერი, თუ მოისურვებ!

მომავალი 22 კილოს დაკლების ამბებსაც დავწერ ახალ პოსტებში, დაელოდეთ.
წარმატება მისურვეთ 🙂

რას ვუტოვებ 2012 წელს


ჩემმა ერთგულმა მკითხველმა და მეგობარმა წეღან გამანჯღრია, ახალი პოსტი გვაღირსეო და მეც აღარ დავაყოვნებ. ამ დღეს სხვას რას შემოგთავაზებთ, თუ არა 2012 წლის შეჯამებას.

საათი და 15 წუთია დარჩენილი და 2012-იც მიძაღლდება.

მეც ყველაფერი მზად მაქვს: გოზინაყი გავაკეთე, ბებიამ რომ მასწავლა  იმ რეცეპტით (ამ ტრადიციას არ ვარღვევ, ჩაკ ნორისიც რომ წამომადგეს თავზე), კექსი გამოვაცხვე, ყელში ამოსული ოლივიე და ბაჟეც “შევქმენი” და ისღა დამრჩენია, პოსტი დავასრულო და ჩემი ქალად ქცევის პროცესსაც მივხედო. ^_^ თორემ ამწუთს 3 შვილის დიასახლისდედას ვგავარ გაწეწილი თმითა და აწითლებული ლოყებით. 🙂

ამ პოსტში მოგიყვებით, რა მომცა 2012-მა და რას ვუტოვებ მე მას.

საერთო ჯამში, გამორჩეული წელი იყო მიუხედავად იმისა, რომ ნეგატიური მეტი მოხდა, ვიდრე პოზიტიური.

2012-ში დავხურე მეორე კურსი, გადავედი მესამეზე; გამოვიცვალე 2 სრულიად განსხვავებული სამუშაო ადგილი: ვიმუშავე კარდიოლოგიურ კლინიკა “ადაპტში” სამერჯობის ეგიდით, შემდეგ მეცხრე არხზე ვებმარკეტინგის კუთხით და ახლა ისევ უმუშევარი ვარ, თუ არ ჩავთვლით  pink.ge-ს . ❤

TV9-ზე ახალი მეგობრებიც შევიძინე, და ხშირად მენატრება ხოლმე იქაურობა ^_^.

“ადაპტიც” ხშირად მესიზმრება.

პირადი ცხოვრება ისევ არ მაქვს წყობაში. უკვე ვისწავლე ამაში პოზიტივის დანახვაც 🙂 .

ჯგუფხელი გავხდი და ჯგუფში ახალი და საყვარელი ადამიანები შემოვიმატე. ერთი კი გამიფრინდა, მაგრამ სად წამივა ისიც 🙂 .

ისიც უნდა აღინიშნოს, რომ ჩვენს ოჯახს კიდევ ერთი წევრი, ლუსი შეემატა.

საზოგადოებაში ლუსი, შინაურებში კუკუნა ^^

2012-ში კონფლიქტებიც მრავლად იყო. პირველად ცხოვებაში შევეწინააღმდეგე ერთ ადამიანს და ჩავერიე მის პირად ცხოვრებაში…

დღემდე არ ვთვლი მის გადაწყვეტილებას მართებულად, თუმცა მეგობრისადმი სიყვარული წონის ამ ფაქტს. ბოლოს და ბოლოს, ეს მისი ცხოვრებაა და არა ჩემი.

რაც მთავარია, 2012 წელს ვუტოვებ ჩემს ზედმეტ 21 კილოგრამს! 4 თვიანმა დიეტამ შედეგიანად ჩაიარა. იმედი მაქვს, 2013 წელს დარჩენილ 30 კილოგრამსაც დავიკლებ და რა ვიცი. კარგი იქნება, 50 კილოგრამით დამსუბუქება, სხვა თუ არაფერი; აქვე მინდა, აღვნიშნო, რომ ეს მოვლენა ილიასა და მარიამს ეძღვნებათ. ეს კი სულ სხვა ისტორიაა, რომელსაც 2013-ში მოგიყვებით;

ჰო, წელს პირველად ვუყურე შერლოკს. ბენედიქტი შემიყვარდა.

მენტალისტსაც პირველად ვუყურე და საიმონიც შემყვარდა. ბოლოს გაორება დამემართა და ვეღარ გადავწყვიტე, რომელი  მირჩევნია :).

რაღაცეები არ იცვლება. მაგალითად ჩემი GPA, რომელიც ისევ უვარგისია, მეგობრები, რომლებიც ისევ ჩემთან არიან, ახალი წელი, რომელიც არ მიყვარს…

იმედი მაქვს, 2013 უფრო უკეთესი იქნება, ვიდრე მისი წინამორბედი.

გილოცავთ. წარმატებებს გისურვებთ.

პ.ს. აქვე მინდა, მადლობა გადავუხადო ჩემს 2 სანტას საჩუქრებისთვის ^_^

სწრაფი პოსტი ანუ 2 სამუშაო და დაკლებული 16 კილოგრამი


რა უნდა გააკეთოს ბლოგერმა, რომელსაც ძალიან უნდა, დაწეროს პოსტი, მაგრამ დროის დეფიციტი, სასწავლი მასალის სიმრავლე და თავის მწვავე, შეტევითი ხასიათის ტკივილი უშლის ხელს?

რა და სწრაფი პოსტი უნდა დაწეროს, პატარა, ლამაზი, საყვარელი და პროდუქტიული პოსტი 🙂 .

მოკლედ, ამ ბოლო 3 თვის განმავლობაში, რაც პოსტი არ დამიწერია, იმდენი რევოლუციური ცვლილება მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, ჩვენი ქვეყნის ევროინტეგრაციას შეშურდება; 🙂 რას იზამთ, ზოგს მეტად უმართლებს, ზოგს ნაკლებად.

ამ 3 თვეში გამოვიცვალე 2 სამუშაო ადგილი, და ახლა ისევ უმუშევარი და უსაქმური სტუდენტი ვარ. სამუშაო ადგილებს აუცილებლად მივუძღვნი პოსტს, გული არ გაიტეხოთ;

ჰო, გადავწყვიტე, რომ უკვე საკმარისი იყო, ჩემი ზედმეტი 124 კილოგრამით დედამიწა დამემძიმებინა და…

არა სუიციდი არა, მაგრამ დიეტაზე დაჯდომა გადავწყვიტე. და რადგანაც მე სიტყვებს ჰაერზე ტყუილად არ ვისვრი, ამ გადაწყვეტილებიდან 2 თვისა და რამდენიმე დღის შემდგომ მიღწეულ შედეგზე: დაკლებულ 16 კილოგრამზეც აუცილებლად მოიყვებით და გასწავლით რაღაც რაღაცეებს, ასე რომ დაელოდეთ 🙂 .

კიდევ რამდენი, რამდენი რამ მოხდა….

მაგრამ ეს ხვალისთვის…

ახლა კი ტკბილი ძილი ჩემო შემთხვევითო მკითხველებო. ძილინებისა;

ლამაზ სიზმრებსა და ბევრ, ბევრ სასიკეთო ცვლილებას გისურვებთ.

სიყვარულით, თქვენი თამრი ^_^

ჩემი ორი ბებო


საწერად საინტერესო თემას როცა ეძებ, გარშემო კარგად უნდა მიმოიხედო. ასე დამემართა მეც: ერთხელაც თემატური დეფიციტისას სახლს თვალი მომავლე და 2 ყველაზე საინტერესო ადამიანი ვიპოვე პოსტის გმირად: ჩემი ორი ბებო.

ეს ენით აუწერელი მხიარულებაა: ჩემი 2 ბებია ერთად;

თუ იმას არ ჩავთვლით, რომ მუდმივად ერთმანეთზე ხალისობენ და იხოცებიან სიცილით, სხვა მხრივ იდეალურად ეწყობიან ერთმანეთს.

აი, მაგალითად, ამასწინად შევედი ოთახში და ისეთი ჩაბჟირებულები დამხვდნენ, სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე და წყალი მოვუტანე; მიზეზი მარტივი და ბანალური: თამარამ მითხრა, მაყვალა დამეჯღანაო, მაყვალამ თქვა, თამარამ ხელით უზრდელობა მაჩვენა და იმიტომ დავეჭყანეო; თამარამ აბა რა გაჩვენე ხელითო; მაყვალამ აი ესო და აჩვენა ერთი ტკბილი ჟესტი. ამ ამბავს ჩაბჟირების მეორე ტალღა მოჰყვა, ამჯერად ჩემი მონაწილეობითაც… :იქ უნდა ყოფილიყავი:

2 კახელი ადამიანი ერთად უკვე კომედიაა; მით უმეტეს, ხანში შესული ადამიანები, რომლებსაც სხვა საქმე ფაქტიურად არ აქვთ და ცხოვრების საჭირბოროტო საკითხებზე მსჯელობით შემოიფარგლებიან: წყევლიან მთავრობას და წუწუნებენ პენსიის რაოდენობაზე… აი, მაყვალას ვეტერანობის ათი ლარი ჩამოაკლეს და 2 დღე წნევა ქონდა აწეული. პროფკავშირებში აპირებდა წასვლას და განცხადების დაწერას  :).

წელს ისე მოხდა, რომ ორივე ბებია ჩემს ოჯახში აღმოჩნდა; თამარა ბებო ზამთარს, როგორც წესი, ქალაქში ატარებს; აი მაყვალას კი ნოემბერში ფილტვების ანთება დაემართა და იძულებით აღმოჩნდა ჩვენი საძინებლის პატიმარი; ქალბატონმა მაყვალამ წარმატებით გადაიტანა ფილტვების ანთება 86 წლის ასაკში, ახლა კი სახლში მიიჩქარის და თან ბაღში საქმიანობის გეგმებს აწყობს;

როგორც მოგეხსენებათ, ზამთარი და გამათბობელთან შეკრებილი ოჯახი განუყოფელი ამბავია. ჰოდა, ეს ჩემი ბებიები სავარძლებში იყვნენ მოკალათებულნი: ერთი მარჯვნივ, ერთიც მარცხნივ და ფანჯრიდან უბანს აკონტროლებდნენ: ვინ ჩხუბობდა, ვინ რისთვის სად დადიოდა და ა.შ…

ერთხელაც თამარამ გამოაცხადა, სოფელში თუ არ წამიყვანთ, მეშვიდედან გადმოვხტებიო. როცა რბილად აღვნიშნეთ ოჯახში, მეორეზე ვცხოვრობთ და მეშვიდედან როგორ ხტებიო, ლოგიკურად განაცხადა, ავალ მეშვიდეზე მეზობელთან და ისე გადმოვხტები, სახლში შეშვებაზე ხომ არ მეტყვის უარსო.

საბედნიეროდ, სისრულეში არ მოუყვანია ჩანაფიქრი.

ისე, თამარას ერთი ძველი ხუმრობა აქვს: კაცების “იმით” სავსე ვაგონი რომ ჩამოდგეს, მე ისეთი უიღბლო ვარ, ხელს ჩავყოფ და ქალისა შემხვდებაო.

ერთხელაც ამ ხუმრობას ასეთი ამბავი მოაყოლა: ჩემ პერიოდში სამედიცინოში ერთ გოგოს კაცის მოჭრილი “ის” ჩაუგდეს ჯიბეში და ამ საწყალმაო (აქ თვალები უცრემლიანდება) ცხვირასხოცის ამოსაღებად რომ ჩაიყო ხელი და ეს ამოიღო, გული გაუსკდა და მოკვდა იქვეო 🙂 . ბოლოს დააყოლებს ხოლმე, რა ჯანდაბამ შეაშინა ნეტაო. ამ ისტორიის სიმართლის რა მოგახსენოთ, არ  ვიცი, მაგრამ მაყვალა მშვენივრად ხალისობდა ამ ამბავზე. მაყვალას ხალისი თამარას საბაბს აძლევდა, გეტყობა, ჭუჭუ გინდა მაყვალ შენო; ერთხელ ამ ხუმრობის გამო ისე გადასცდა მაყვალას ლუკმა, ძლივს მოვაბრუნეთ მაგრამ რათ გინდა … 🙂

ორივე ბებო ქვრივია. თამარა უკვე 40 წელია, დაქვრივდა; შვილები მარტომ დაზარდა, დააბინავა; აი მაყვალას კი 20 წელი შეუსრულდა წელს, რაც ვახტანგი პაპა აღარაა. არც ერთის ქმარი მომკვდარა ბუნებრივი სიკვდილით. ილო პაპა მოიწამლა, ვახტანგი ავარიაში დაიღუპა. ხოდა, როცა ქმრების მოგონებაზე მიდგება საქმე, დაატირებენ ხოლმე თითო-თითოს ორივე… აი დატირებას კი ქორწილების ამბები მოსდევს 🙂

მაყვალას უყვარს იმის მოყოლა, როგორ დახარჯა თავისი მოგროვილი 500 მანეთი, როგორ არაფერი არ დახვდა დედამთილის სახლში და როგორ გადაისხა საქორწილო კაბაზე წითელი ღვინო. ამ ზამთარს ამბობდა, სახლში რომ მივალ, ლაქის  ამოყვანის ახალი რეცეპტი წავიკითხე და უნდა ვცადო იმ კაბაზეო. დიახ, საქორწილო კაბაც სადღაც შენახული აქვს 🙂

აი თმარა კი სულ იმ მაჭანკლის წყევლაშია, ვინც პაპაჩემი გაურიგა, მერე მამამთილის წყევლაზე გადადის, სულ სულძაღლს ეძახის ხოლმე 🙂 .

მერე თავის ბავშვობაზე გადადის და ხალისით ყვება, როგორ აგინა დედამისს, პირველად რომ დათვრა ხაშმური საფერავით; მერე როგორ გადმოაგდეს ერთხელაც პატარა ძმა აივნიდან ბებიაჩემმა და მისმა დებმა სუფრამობმული, პარაშუტის ინსპირაციით… ბებიაჩემის ძმა საბედნიეროდ გადაურჩა ამ მცირემანძილიან ფრენას და დღესაც ცოცხალია; სხვათა შორის ფეხებზე საოცარი წარწერაც აქვს ცოლის პატივსაცემად: “ლენა {ცოლია} ფეხები დამბანე!” 😀 არა, ასეთ რამეს მხოლოდ კახეთში, მხოლოდ ხაშმში და მხოლოდ ჯილუა პაპას ფეზებზე თუ ნახავთ, სხვაგან ვერსად;

სხვათა შორის, ბებიას კარგად ახსოვს, მამამისი რომ მიდიოდა ომში. ხშირად ყვება იმას, კიბეებზე როგორ ჩადიოდა მამა ფრონტზე მიმავალი…

მერე სტუდენტობის ამბებსაც იხსენებს ხოლმე თამარა: როგორ დაუხიეს ერთ დღეს სპორტულები ყველა ბიჭს, როგორ ხალისობდნენ…

ამას წინად, სტუდენტობის დაქალმაც კი დაურეკა ბებიას;

ყოველდღიურობაც არანაკლები ხალისით გვაქვს სავსე ოჯახში: საახალწლოდ, მახსოვს 28 დეკემბერი იყო, მსჯელობდნენ სრული სერიოზულობით, ეს თვე 30-ითაა თუ 31-ო.

მერე წელიწადის დროებზე და თვეებზე გადავიდნენ; მაყვალამ რომ უთხრა დედაჩემს, ნოემბერი, დეკემბერი, იანვარი და თებერვალი ზამთრის თვეებიაო, ძლივს გადავაფიქრებინე ნევროპათოლოგის გამოძახება. რას იზამ, როცა ცივა ზამთარია, აბა რა არის 🙂 .

მოკლედ, ასეთი მხიარული ზამთარი მქონდა ბებოებთან ერთად. თამარას სკლეროზი და მაყვალას იუმორისტული მოდგომა ამ საკითხის მიმართ ძალიან გვახალისებდა; საჭირბოროტო სალაპარაკო თემები იგივე იყო, ისტორიებიც იგივე, თამარა ბებოს კი ისევ ძველბურად აინტერესებდა ყველაფერი “ახალი”…

ახალზე გამახსენდა, 2 თვე უხაროდა ყოველდღე ჩემი სამედიცინოში ჩაბარების ამბავი…

მართალია, რომ ამბობენ, სკლეროზის დადებითი მხარე ისაა, რომ სულ ახალ ამბებს იგებ ყოველ დღე, მთავარია, სათვალე ან თავსაფარი არ დაკარგო… 🙂

აი ასე ცხოვრობს ჩემი ორი ბებო: ორივე ერთნაირად გეჩხუბება, როცა სიცივეში ფეხზე არ გაცვია; დუეტში გიყვირიან “ნასკები ამაიცვი შვილო, მუცელ აიტკიებ და რა უნდა ქნა მერეო”, “წელი გიჩანს”, “მკერდი მაღეღილი გაქ, მასე გარეთ არ გახვიდე”-ო და ასე, მაგრამ ორივე ძალიან საყვარელია. დარწმუნებული ვარ, არავის გეყოლებათ ისეთი საყვარელი ბებოები, როგორც მე მყავს. ალბათ, თქვენებიც კარგები იქნებიან, მაგრამ ჩემები თავისებურად განსაკუთრებულები არიან საკუთარი ისტორიებით…

ვერც ერთი წაიკითხავს ამ პუბლიკაციას, მაგრამ მაინც დავწერ: მიყვარხართ, მიყვარხართ ძალიან…

P.S. თქვენც დაწერეთ თქვენს ბებიებზე, ბაბუებზე…

ისე, როგორც წერილებში ვხედავ…


მთელი ღამის განმავლობაში მთელს მსოფლიოში ინტერნეტში 40 მილიონი ადამიანი დაძვრება. არ ვიცი, ამ 40 მილიონიდან რამდენი ესაუბრება ჩვენ ორის გარდა ერთმანეთს. რა მნიშვნელობა აქვს.

ისე მაინც ვერავინ დაწერს, როგორც ჩვენ ვწერთ ერთმანეთს.

ამბობენ, რომ წერილების საუკუნე გავიდა. მე სწორედ ამ უწერილობის ხანაში ვიპოვე მეორე ადამიანი, ვისაც ამის არ სჯერა…

ჩვენ არ გვჯერა და ვწერთ. ვწერთ ყველაფერზე, ყველაზე, ყველგან… ერთად ვკამათობთ, ვჩხუბობთ, ვიბუტებით, ვრიგდებით…

ხელები ხშირად თავისით გაგვირბის. სიმბოლოები ისე უცებ იკრიფება მოციმციმე ეკრანზე, ვერც ვასწრებთ გააზრებას და უკვე ვეკითხებით ერთმანეთს როგორ ხარო. და მართლაც, რა მნიშვნელობა აქვს, სად იქნება ადრესატი, 2 ქუჩის იქით, სხვა ქვეყანაში, სხვა კონტინენტზე თუ თუნდაც, ჩემივე ოთახის კედლის უკან?

მე არ ვიცი, ის სად ცხოვრობს, არ ვიცი, როგორია. მთელი ამ ამბის ხუმრობაც ხომ სწორედ ამაშია. არ ვიცნობ, მაგრამ ვიცი, რა უყვარს, რას კითხოლობს, როგორ, უფრო სწორედ, რატომ ცხოვრობს…

მე მგონია, რომ ეს ყველაფერი სხვაზე უკეთესად ვიცი, იმ სხვებზე უკეთესად, რომლებსაც ის ყოველ დღე ხვდება, რომლებთანაც ის მეგობრობს…

ჩვენ, ხანდახან, ერთმანეთის დღიურებს ვემსგავსებით: იმ დღიურებს, სადაც ყველაზე დიდ საიდუმლოებს წერენ; იმ დღიურებს, რომელიც არავინ უნდა წაიკითხოს…

ჩვენ აკრძალულ წესებს ვარღვევთ, საზღვრებს ვშლით და ვწერთ… ვწერთ მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიცით, მეორე მხარე წაიკითხავს ამას, გაგიგებს და საიდუმლოს შეინახავს…

ხშირად ვეუბნებით ერთმანეთს, რომ თვალებში ყურება ცხოვრებაშიც არ გამოდის ისე, როგორც აქ, ასეთი წერილებით. ეს ის შემთხვევაა, როცა სხვა თვალით იყურები, გულის და ხელის თვალებით…

შეხვედრა არ გიცდიათო?- მკითხავთ ალბათ. -არა. საკუთარი ცოცხალი პირადი დღიურების გადაკითხვას ჯერაც ვერ ვახერხებთ… ალბათ, არც არასდროს წავიკითხავთ. ეს ხომ ის წერილებია, რომელიც მხოლოდ ერთელ უნდა წაიკითხო და შემდეგ დაწვა…

ალბათ, სასაცილო იქნებოდა, ის ჩემივე ახლობელი, მეზობელი, ან ისეთი ადამიანი რომ აღმოჩნდეს, რომელიც არასდროს, არასდროს დამინახავს ისე, როგორც წერილებში ვხედავდი…

ესეც შარადის ახსნაა.

სიტყვებს თავისი ძალა აქვთ, სხვა ყველა დანარჩენ არსებობას – თავისი…

და, რა მნიშვნელობა აქვს, რომ არ მინახავს; ხომ ვიცნობ.

ყველაზე უკეთ…

ყველაზე ახლოს…

გულთან… გულში…