7 არასამუშაო თვეში დაკლებული 30 კილოგრამი


გვეძღვნება ნაციონალებს, მე, ილიას, მარიამსა და თამუნას

შარშანდელ პოსტში დაგპირდით, დაკლებულ 16 კილოგრამზე მოგიყვებით მეთქი. მაგრამ ქართველი ბლოგერი რისი ბლოგერია, პოსტის დაწერა რამდენიმე თვით არ დააგვიანდეს. ჰოდა, ჩემდა გასახარად, ამ დროში ჩემი 16 კილოგრამი 30-იც გახდა, before/after ფოტოც ვაღირსე ჩემს თავს და მინდა, თქვენც გაგიზიაროთ.

მოკლედ, ასე გამოვიყურებოდი 2012 წლის 31 მაისს. ვინაიდან და რადგანაც, ფოტოების გადაღება დიდად არ მეხალისებოდა გასაგები მიზეზების გამო, სხვა დიეტის წინა ფოტო არ მაქვს.

525885_2903475006134_2127608279_n
დიეტამდე 3 თვით ადრე

თქვენი ნებართვით ამბავს ცოტა შორიდან დავიწყებ.

გამხდარი არ ვყოფილვარ არასდროს. რაც ადრინდელი ჩემი თავი მახსოვს, თვითშეფასება მარიანის ღრმულზე ღრმად მქონდა დაწეული, ლოყები კიდევ – დალურჯებული ნაჩქმეტებისგან. არ ვიცი რა ფენომენია ეს, პუტკუნა ბავშვების დაჩქმეტა…

მოკლედ, როგორც იყო, გავიზარდე, მოვედი გონივრულ ასაკამდე და ერთ დღესაც მოვხვდი, რომ აზრი არ ჰქონდა წონაზე ნერვიულობას, რადგან ცხიმის რაოდენობა არ განსაზღვრავს ადამიანს. ამით ბევრი რამ დამთავრდა და უფრო მეტი დაიწყო. მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარი წონა დიდად არ მადარდებდა და თვითშეფასებასთან დაკავშირებული პრობლემებიც დავძლიე, მაინც არასდროს მიხაროდა plus size ადამიანად ყოფნა. არც ერთმა ზედმეტწონიანმა ადამიანმა არ მოგატყუოთ, რომ არ უნდა, გამხდარი იყოს. ყველას აქვს გულის მტვრიან კუთხეში ადგილი, სადაც ის სხვანაირია, გამხდარი, ლამაზი, 90/60/90-ზე…

გგონიათ, შეუძლებელია? არა, თუმცა იმდენი წინააღმდეგობაა ამ 90/60/90-მდე, რომ აი, უბრალოდ, გვეზარება… რადგან გაცილებით ადვილია, ტელევიზორის წინ ნაყინის დიდი ვედროთი მოიკალათო და იოცნებო პრინცებსა და საკუთარ იდეალურ პარამეტრებზე, ვიდრე ადგე და პრესები აკეთო…

რამდენიმე წელი არ ავწონილვარ. ბოლოს 5 წლის წინ სასწორმა რომ 100 კგ მიჩვენა, მაშინ გადავწყვიტე, მსგავს ხელსაწყოებს ახლოს არ გავკარებოდი…

ამასობაში სკოლაც დავამთავრე, უნივერსიტეტის მეორე კურსიც და SummerJob-ის მეშვეობით 400 ლარიც გამოვიმუშავე. კარგა ხანს ვფოქრობდი, რა ჯანდაბა მექნა ამ ფულისთვის. რაც ძალიან მინდოდა, იმაში არ მყოფნიდა, თაჯმაჰალის ნახვასაც არ ყოფნიდა აშკარად…

ერთ ღამეგათეულ დილასაც, მორიგეობის შემდეგ, კარდიოლოგიურში მე და ჩემმა მეწყვილემ “ეული” სასწორი შევნიშნეთ. Why not მეთქი და ავიწონე…

სიმართლე გითხრათ, სულ არაა საუკეთესო გრძნობა, როცა სასწორი 122 კგ-ს გიჩვენებს…

რამდენიმე დღის შემდეგ, ჩემს მეგობარზე, მარიამზე ვეუბნებოდი სხვა მეგობარს, ეგ ილიას თუ შეურიგდება, 50 კილოს დავიკლებ მეთქი. ისე აგიხდათ ყევლაფერი, როგორც მარიამი შეურიგდა ილიას და მეც ყულფში თავგაყოფილი აღმოვჩნდი 😀 .

ამ ყველაფერს დაემატა უკვე დიდი ხნის პრობლემები: ქოშინი მესამე სართულის ზემოთ კიბეზე ასვლისას, ფეხების ტკივილი, ზედმეტი ოფლიანობა (მართლა საშინელ დისკომფორტს ქმნის :/), ტანსაცმლის დეფიციტი, გაოცებული სახეები და კიდევ ბევრი წვრილმანი…

ჰოდა, როგორც კი აგვისტო ჩამთავრდა და ნანატრი ხელფასიც ჩაირიცხა, სიტყვის ასასრულებლად და ენდოკრინოლოგთან ვიზიტისთვის მოვემზადე.

ჩემი პოლიკლინიკის ექიმს მოწინავე პიონერივით პირველ სექტემბერს მივაკითხე და ანალიზებიც გავიკეთე. შედეგად აღმოჩნდა, რომ ქოლესტერინი გაორმაგებული, შაქრის დონე სისხლში- შემცირებული, ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქცია კი დაქვეითებული მქონდა. ადამიანურ ენაზე თუ ვიტყვით, დიაბეტი, გულსისხლძარღვთა სისტემის პრობლემები და სხვა ბევრი თავის ტკივილი მემუქრებოდა სულ რამდენიმე წლის პერსპექტივაში.

აქვე ჩემი ანალიზების კალკულაციასაც შემოგთავაზებთ: ვიზიტი, რომელშიც შაქრის გაზომვაც შედის- 10 ლარი, ქოლესტერინის გაზომვა – 10 ლარი, HOMA ინდექსები -40 ლარი და TSH- 15 ლარი.
ჯამში 75 ლარად “ნანატრი” დიეტაც ჩამახუტა ნინო ექიმმა და წამლების მსუყე სიაც. ნაცმოძრაობის გადახდილი ხელფასი კი ჩემზე კარგად, ალბათ, არ გამოუყენებია არავის 😀

ვიცი, ბევრი თქვენგანი ამ სიის გულისთვის კითხულობს პოსტს. ჰოდა, აი ისიც. ასე გამოიყურებოდა ჩემი სამომავლო სამოქმედო გეგმა, ჩემი დიეტა:

ესე იგი:
კვება დღეში 4-ჯერ: 8-12-16-20 სთ.
პური 1 ნაჭერი ჭამაზე, შავი ან რუხი. (იფქლის პური ყველას ჯობია). ჯამში 200 გრამი. ჭადიც შეიძლება.
კარტოფილი, წიწიბურა, მაკარონი, მოშუშული კომბოსტო, გოგრა უპუროდ  ან პურის მაგივრად სხვა საკვებთან.
ღომი არ შეიძლება, არც ლუდი.
ხორცი უნდა იყოს მენიუში კვირაში 3-ჯერ მაინც: საქონლის, თევზის, ქათმის თეთრი ხორცი 200 გრამი, მოხარშული. თევზს მე, პირადად, ვერ ვჭამ მოხარშულს და ვწვავ 🙂
რძის პროდუქტები: რძე 300 მლ, მაწონი-იოგურტი 0.5 ლ, ყველი ნაკლებცხიმიანი 70 გრამი, ხაჭო 200 გრამი, არაჭანი 5-10 გრამი. ყველა ეს დაბალცხიმიანი.
ცხიმი: მცემარეული ზეთი 15-20 გრამი, კარაქი 5-10 გრ. ‘კარაქში’ შედის მდნარი ყველი, მაიონეზი, ზეთის ხილი, ნიგვზები, იოგურტის ცხიმის პროცენტი, ნიგვზები.
კვერცხი 1-2 ცალი ყოველდღე არა ოღონდ.
ბოსტნეული 800 გრამამდე დღეში.
ხილი 500-700 გრამი.
უნდა შეზღუდო ყურძენი, კარალიოკი, ხურმა, ანანასი, თუთა, ლეღვი, ბროწეული, ბანანი, ანანასი, ფინიკი, ქიშმიში. კენკრა უშაქროდ.
მჟავე ღვინო, შამპანიური, კონიაკი იშვიათად.
მინერალური სასმელები წყლის მაგივრად შეიძება, განსაკუთრებით მაშინ, მარილსაც თუ მოუკლებ.
100 გ შავი პური 80 გრამს უდრს თეთრ პურს და ჭადს, 90 გ რუხ პურს, 220 გრამ კარტოფილს, 55 გ მაკარონს (ამიტომ არ ვჭამ საერთოდ 🙂 ).
100 გ ხორცი = 3 კვერცხს, 120 გრ თევზს, 80 გრამ ყველს, 110 გრამ ხაჭოს 🙂

ამ სიის მიხედვით   თვითონ ვადგენ მენიუს, რომელ დღეს რა მირჩევნია ან მიხერხდება.

მოკლედ, კიდევ 100 ლარამდე დავაბანდე დიეტური პროდუქტების მარაგისთვის (არაა ეს აუცილებელი, მაგრამ სანამ ფული მქონდა, ჩემს თავზე ვიზრუნე ) და შევუდექი საქმეს.
Face_anatomy_superficial

დიეტაში პირველი დღეები რთულია. ახალ რეჟიმს ეჩვევი, უნდა გადაეჩვიო ტკბილეულისკენ ხელის გაწვდენას, ღამე ჭამას, ფასტ ფუდის გარეშე ცხოვრებას. თუმცა, ნელ-ნელა ფორმაში მოდიხარ, დღის რეჟიმს ალაგებ. იმ დროს გშივდება, როცა ჭამა გიწევს და არც ისე ცუდ ხასიათზე ხარ, როგორც ელოდი…

აქვე მინდა შეგახსენოთ, რომ თვითნებურად არც ერთი დიეტის გამოყენება არ შეიძლება, რადგან ბევრი ინდივიდუალური მახასიათებელი არსებობს, რაც ამ ჩამონათვალშია გასათვალისწინებელი. მაგალითად, თუ TSH მომატებული გაქვთ (რაც საკმაოდ ხშირია ზედმეტი წონის არსებობისას), თვითნებურ დიეტას წამლის გარეშე არ ექნება შედეგი, სულ რომ შიმშილით მოილათ თავი. შეიძლება პირიქით დაგემართოთ და მოიმატოთ წონაში… ასე რომ, ყველაფერს  ის სჯობს, დასაწყისისთვის გარკვეული ხარჯი გაიღოთ ანალიზებისა და ვიზიტისათვის, რომ მშვიდად შეუდგეთ წონის კლებისა და სიჯანსაღისკენ მიმავალ გრძელ გზას. სურვილის შემთხვევაში მომწერეთ და ჩემი ექიმის კოორდინატებსაც მოგაწვდით, თუ რა თქმა უნდა, აფრიკამდე მოსვლა არ დაგეზარებათ 😀

არ ვიცი, მე მაქვს რკინის ნებისყოფა თუ მართლა არაა დიეტაზე ჯდომა ძნელი, მაგრამ მე არ გამჭირვებია. სულ 2 პრობლემა მქონდა: თავბრუსხვევა და მახსოვრობის გაუარესება პირველ 2 თვეში, რაც, სავარაუდოდ, შაქრის მთლიანად ამოღების ბრალი იყო რაციონიდან. აი 2 თვის თავზე კი სასურველი და სანატრელი შედეგიც მივიღე: სასწორმა 15 კილოგრამით ნაკლები მიჩვენა…

Face_anatomy_superficial

დამიჯერეთ, ამ გრძნობისთვის ყველაფერი ღირს.

ამის შემდეგ კლების ტემპი შენელდა, ერთი პერიოდი შეჩერდა კიდეც, საბოლოოდ კიდევ 5 თვე დამჭრდა დანარჩენი 14 კილოგრამის დასაკლებად. თუმცა წვალება შედეგად ნამდვილად ღირს. ყევლაზე კარგად კი ამას სასწორზე კი არა, საკუთარი გარდერობის დალაგებისას და დიდი ხნის უნახავი ნაცნობების სახეზე არჩევ 😀

საქმე საწუწუნოდ არ მაქვს. მას შემდეგ, რაც სამედიცინოს ეზოში ვიჯექი ჩემი მრგვალი კონტეინერით და წიწიბურას ვჭამდი, აღარ მანერვიულებს დისკომფორტი და სხვისგან არც იმ არგუმენტს ვიღებ, რომ ჭამას ვერ ახერხებენ ვერსად. ვერ ასწრებ საჭმლის კეთებას და წაღებას? იყიდე იოგურტი და დალიე, ან 2 ვაშლი და 1 ნაჭერი შავი პურიც გიშველის 🙂 . ისე, თუ გაინტერესებთ, ჩემი რჩეული ჩუდოს იოგურტია. ყველაზე გემრიელია ქართულ ბაზარზე.

მოკლედ, ისევ ვაგრძელებ დიეტას. ძალიან მინდა, 70 კილო გავხდე. იმედია, დიეტის 1 წლის თავზე ასეც იქნება, თუ არა და, დრო მაინც გადის და სექტემბერში თუ არა, ნოემბერში მივაღწევ სასურველ წონას… თუმცა, ჯერ ჩემს თავს ბოლომდე ვერ ვაჯობე და ინტენსიური ვარჯიში არ დამიწყია. ხოლოდ პრესები და ისიც თებევლიდან. არადა, ვარჯიშით შედეგი ორმაგი იქნბოდა და არც კანის მოშვების პრობლემა მექნებოდა. ასე რომ, თუ რამეს დააპირებთ, ესეც გაითვალისწინეთ.

ბონუსად გიტოვებთ ფოტოს ჩემი და თქვენი მოტივაციისთვის.  რაც ეს before/after-ი Facebook-ზე გამოვაქვეყნე 2 დღის წინ, უკვე სრულიად უცხო ადამიანებისგან ვიღებ მოლოცვებს და რჩევების თხოვნას. 😀 ჰოდა,  იმაზე კარგი რა იქნება, ჩემი შედეგი ვინმესთვის კარგი მოტივატორი თუ გახდება.

Ribbet collage
6 თვისა და 2 კვირის შედეგი
15.03.2013

ისე კი, ვისაც დეტა და წინოს დაკლება გჭირდებათ, ერთ რჩევას კიდევ მოგცემთ: ჯერ საკუთარი თავები შეიყვარეთ ისეთები, როგორებიც ხართ, შეეშვით საკუთარი სხეულის სიძულვილს და მხოლოდ ამის მერე დაიწყეთ ზედმეტისგან გათავისუფლება. წონა ადამიანს არ განსაზღვრავს და plus size-ად ყოფნის დროსაც შეიძლება იყო ბედნიერი, თუ მოისურვებ!

მომავალი 22 კილოს დაკლების ამბებსაც დავწერ ახალ პოსტებში, დაელოდეთ.
წარმატება მისურვეთ 🙂

გამოცდები სამედიცინოში N3


  “ვინც ჩვენთან ხმალამოღებული მოვა, მას ავტომატით ჩააძაღლებენ”.
კათედრების დევიზი

ეძღვნება თორნიკეს

თუ მიწიერ ჯოჯოხეთს ეძებთ და ჯერ ვერ მიაგენით, თუ გინდათ, რომ გამოსცადოთ ერთთვიანი უძილობა, დაღლილობა, ნერვული აშლილობა და დაკარგოთ ცხოვრების ხალისი, აიღეთ თქვენი საბუთები, შეიტანეთ სამედიცინოში და მესამე კურსის გამოცდებს დაელოდეთ.

ვერ მოგატყუებთ, რომ არ ვიცოდი, სად ვაბარებდი თავის დროზე. წინა წლის ბავშვებისაგანაც გაგონილი მქონდა, მესამე კურსი ყველაზე უარესიაო, მაგრამ, ხომ იცით, იმედი ბოლოს კვდება. მეც არ მეგონა, რომ მართლა ასეთი საშინელება იქნებოდა, როგორსაც მავანნი ჰყვებოდნენ, მაგრამ..

ხომ გაგიგით, სტუდენტი ბჭობდა და კათედრის გამგე სიცილით კვდებოდაო.

193780_3591892856150_1774169887_o
მესამე კურსის გამოცდების ცხრილი

სემესტრი მართლაც შრომატევადი გამოდგა. ყველა სტუდენტი იმედიანად რაღაცას მიანც სწავლობდა, მაგრამ  გამოცდებმა ისეთ დღეში ჩაგვყარა, არავის რომ არ ვუსურვებ.

9.01.2013

პირველი პათანატომია გვქონდა. კათერის ხელმძღვანელმა გაგვანაწილა აუდიტორიაში და ფოტოსესიაც მოგვიწყო, საღამოს კი კათედრის ფეისბუქის ფეიჯზეც ჩამოგვამწკრივა 🙂

ვის ჰყავს პათანატომიის კათედრა ჩვენისთანა 😀

აქ მთავარია, ჩათვლებზე გაგიმართლოს, თორემ გამოცდა მშვენიერი გამოდგა.

ფოტო ბატონი რამაზის ფოტოსესიიდან :)
ფოტო ბატონი რამაზის ფოტოსესიიდან
სადღაც მეც უნდა ვიყო 🙂

12.01 2013

შემდეგი პათფიზიოლოგია იყო. ზეპირი გამოცდები არ მიყვარს, არც ისეთი მდგრადი პიროვნება ვარ, გამომცდელის მზერას, ნერვიულობას და იმას გავუმკლავდე, რომ ვერაფერს ვიხსენებ. 2 დღეში როგორღაც გადავიკითხე მთელი მასალა, ბილეთიც კარგი შემხვდა და გამოცდამაც, საბოლოოდ, კარგად ჩაიარა. პათფიზიოლოგიის კათედრასთან პრეტენზიები ნამდვილად არ მაქვს, პედაგოგიც კარგი მყავდა. განსაკუთრებით სასწავლო  წიგნი მომწონს. ბევრი არ გვაქვს მომავალ ექიმებს ისეთი სახელმძღვანელო, რომელიც ადვილად, გასაგებად და თითქმის მხატვრული ლიტერატურასავით იკითხება.

17.01.2013

იმუნოლოგია. ოოო 😀

იცით, არსებობს რაღაცე(ე)ბი, რასაც ალბათ ვერასდროს გავიგებ, ვისწავლი და გამოვიყენებ. პირველი ქიმიაა, მეორე – კაცის შებმა. და აი, მესამე პუნქტიც გამომიჩნდა წელს, – იმუნოლოგია. კათედრის თეორიული სწავლების ხარისხზე ვერაფერს ვიტყვი, მაგრამ იმუნოს არსი მაინც არ მესმის არც მე და არც ჩემი კურსის უმრავლესობას. თანაც, ისეთი საოცარი საგამოცდო “ტესტები” გვქონდა, რომ მტერს… ინტერლეიკინები და ზემგრძნობელობა არ მოუშალოს ღმერთმა ჩიქოვანს, მე აღარ მინდა 😀 .
ისე, მე მაინც ვთვლი, რომ დეკანის კათედრა ასეთი არ უნდა იყოს და გამოცდის საკითხიც ცოტა სხვანაირად უნდა მოგვარდეს, ვიდრე ახლაა “მოგვარებული”.

21.01.2013

ჩემი დაბადების დღე და ფარმაკოლოგიის გამოცდა ისე დაემთხვა და მოუხდა ერთმანეთს, როგორც კარაქიანი პური და ჩაი. იმასაც თუ დავამატებ, რომ ჩაის არასდროს ვატან კარაქიან პურს, მიხვდებით, რა განწყობით ავდექი დილით და წავედი გამოცდაზე. საბოლოო ჯამში, გამოცდა კი ჩავაბრე, მაგრამ ფარმაკოლოგიის ცოდნით ნამდვილად ვერ დავიკვეხნით მთელი მესამე კურსი. ამ კათედრაზე ერთადერთი, ვინც ფარმაკოლოგია იცის და გვასწავლის რამეს, კათედრის ხელმძღვანელია. მაგრამ მიუხედავად ბატონი ნიკოსადმი დიდი პატივისცემისა და სიყვარულისა, მე ჯერ ვერ ვნახე პედაგოგი, რომელიც წიგნში თითის გაყოლების გარეშე მეტყვის რაღაცას, თან სწორს და აქეთ მე არ დამიძახებს დებილს.

24.01.3012

ტოპანატომია უპრობლემოდ ჩავაბარე. ნიშანდობლივი და საინტერესო არ მახსენდება არაფერი ამ გამოცდასთან დაკავშირებით. საგანი დავხურე, კათედრაზეც, მე პირადად, არ მქონია პრობლემები.

29.01.2013

პრობლემები და მთავარი პანიკა 29 რიცხვისა და პროპედევტიკის გამოცდის მოახლოებასთან ერთად გაჩნდა. ცუდად რომ მქონდა საქმე, მაშინ მივხვდი, რამდენჯერმე ზედიზედ ისტერიული სიცილი რომ ამიტყდა და გამოცდის დღეს, დილით, გულმა რომ დამიწყო ჩხვლეტა. ეს საგანი ოსკის სისტემით ბარდება, რაც 8 ოთახიანი გამოცდა სხვადასხვა გამომცდელებით და საკითხებით. ჯამში დაახლოებით ისეთი სიტუაციაა, როგორიც ფორტი ბოიარდის თამაშისას, ოღონდ აქ უფრო მეტი ოთახია გველებითა და ობობებით სავსე 🙂
ოთახში შედიხარ და 5 წუთი გაქვს იმის გადმოსაფრქვევად ან გასაკეთებლად, რაც იცი ან არ იცი… მოკლედ, ფრიად სასაცილო სიტუაციაა, სატირალი რომ არ იყოს… საბოლოო ჯამში არც ეს გამოცდა აღმოჩნდა ჩაუბარებელი, მაგრამ ჩემი ნერვები შეიწირა სანაცვლოდ 🙂

ჰო, მინდა აღვნიშნო, რომ საშინელი წიგნით გვასწავლეს, ეს კი ცალკე ისტორიაა…

1.02.2013

მიკრობიოლოგია… რნმ და დნმ ვირუსების ოჯახები და გვარები ნამდვილად გაგიმწარებთ ცხოვრებას, მაგრამ არ მოკვდებით, ამასაც გადაიტანთ. საერთო ჯამში ბევრი ტესტი გვქონდა, მაგრამ დავძლიეთ 🙂 . როცა პროპედევტიკა ჩაბარებული გაქვს, მიკროზე წუწუნი ნამდვილად არც ღირს და ცოტათი უნამუსობაცაა. 😀

4.02.2013

4 თებერვალი: დეკემბერ-იანვრის სანატრელი თარიღი. როცა ბოლო გამოცდა ქირურგია გაქვს, სადაც არავინ იჭრება ამ სიტყვების პირდაპირი მნიშვნელობით, სანერვიულოც ნაკლებია… ასე რომ, სიმღერით ჩავაბარე ქირურგია და იმედი მაქვს, მეორე სემესტრშიც მექნება გივი კორკელიას ხილვის ბედნერება კვირაში ერთხელ და ცოტა პოზიტივით დატვირთვა…

აბა რა გითხრათ. პოსტად ადვილად იკითხება, მაგრამ  იმდენად დიდი შრომა დამჭირდა ყველა საგნის ჩასაბარებლად, რომ ცოტა მეუცნაურება, ასე ერთ პოსტში რომ მოვაქციე.

იმის შემდეგ, რაც მთელი იანვარი გავათენე, ცოტათი კი შემერყა იმის იმედი და სურვილი, ექიმი ვიყო, მაგრამ, მეორე მხრივ, ასეთი ბარიერები იმის შეგრძნებასაც გიჩენს, რომ მეტი შეგიძლია და უფრო მეტი გაქვს საკუთარი თავისგან მოსათხოვი. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ისეთი მეგობრები გყავს,  სკაიპით ღამის თენება რომ არ ეზარებათ შენთან ერთად და გამხნევება თუ არა, ცოტა გამოფხიზლება და ნერვების მოშლა მაინც გამოსდით 😀 …

ჩემი არდადეგები ბოლოსკენ მიდის და მიუხედავად იმისა, რომ დასვენება არ მეყო, უნდა ვაღიარო, ცოტა მომწყინდა სამედიცინო ლიტერატურის გარეშე…

იმედია, მეორე სემესტრის გამოცდებამდეც მივაღწევ და იქიდანაც მოგართმევთ პოსტს.  მომავალ შეხვედრამდე.

.

ისე, როგორც წერილებში ვხედავ…


მთელი ღამის განმავლობაში მთელს მსოფლიოში ინტერნეტში 40 მილიონი ადამიანი დაძვრება. არ ვიცი, ამ 40 მილიონიდან რამდენი ესაუბრება ჩვენ ორის გარდა ერთმანეთს. რა მნიშვნელობა აქვს.

ისე მაინც ვერავინ დაწერს, როგორც ჩვენ ვწერთ ერთმანეთს.

ამბობენ, რომ წერილების საუკუნე გავიდა. მე სწორედ ამ უწერილობის ხანაში ვიპოვე მეორე ადამიანი, ვისაც ამის არ სჯერა…

ჩვენ არ გვჯერა და ვწერთ. ვწერთ ყველაფერზე, ყველაზე, ყველგან… ერთად ვკამათობთ, ვჩხუბობთ, ვიბუტებით, ვრიგდებით…

ხელები ხშირად თავისით გაგვირბის. სიმბოლოები ისე უცებ იკრიფება მოციმციმე ეკრანზე, ვერც ვასწრებთ გააზრებას და უკვე ვეკითხებით ერთმანეთს როგორ ხარო. და მართლაც, რა მნიშვნელობა აქვს, სად იქნება ადრესატი, 2 ქუჩის იქით, სხვა ქვეყანაში, სხვა კონტინენტზე თუ თუნდაც, ჩემივე ოთახის კედლის უკან?

მე არ ვიცი, ის სად ცხოვრობს, არ ვიცი, როგორია. მთელი ამ ამბის ხუმრობაც ხომ სწორედ ამაშია. არ ვიცნობ, მაგრამ ვიცი, რა უყვარს, რას კითხოლობს, როგორ, უფრო სწორედ, რატომ ცხოვრობს…

მე მგონია, რომ ეს ყველაფერი სხვაზე უკეთესად ვიცი, იმ სხვებზე უკეთესად, რომლებსაც ის ყოველ დღე ხვდება, რომლებთანაც ის მეგობრობს…

ჩვენ, ხანდახან, ერთმანეთის დღიურებს ვემსგავსებით: იმ დღიურებს, სადაც ყველაზე დიდ საიდუმლოებს წერენ; იმ დღიურებს, რომელიც არავინ უნდა წაიკითხოს…

ჩვენ აკრძალულ წესებს ვარღვევთ, საზღვრებს ვშლით და ვწერთ… ვწერთ მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიცით, მეორე მხარე წაიკითხავს ამას, გაგიგებს და საიდუმლოს შეინახავს…

ხშირად ვეუბნებით ერთმანეთს, რომ თვალებში ყურება ცხოვრებაშიც არ გამოდის ისე, როგორც აქ, ასეთი წერილებით. ეს ის შემთხვევაა, როცა სხვა თვალით იყურები, გულის და ხელის თვალებით…

შეხვედრა არ გიცდიათო?- მკითხავთ ალბათ. -არა. საკუთარი ცოცხალი პირადი დღიურების გადაკითხვას ჯერაც ვერ ვახერხებთ… ალბათ, არც არასდროს წავიკითხავთ. ეს ხომ ის წერილებია, რომელიც მხოლოდ ერთელ უნდა წაიკითხო და შემდეგ დაწვა…

ალბათ, სასაცილო იქნებოდა, ის ჩემივე ახლობელი, მეზობელი, ან ისეთი ადამიანი რომ აღმოჩნდეს, რომელიც არასდროს, არასდროს დამინახავს ისე, როგორც წერილებში ვხედავდი…

ესეც შარადის ახსნაა.

სიტყვებს თავისი ძალა აქვთ, სხვა ყველა დანარჩენ არსებობას – თავისი…

და, რა მნიშვნელობა აქვს, რომ არ მინახავს; ხომ ვიცნობ.

ყველაზე უკეთ…

ყველაზე ახლოს…

გულთან… გულში…

გამარჯობა, მე მსუქანი ვარ


ადოს პოსტმა ჩამაგონა და გამომხრა.

ზოგადად სიტყვა “მსუქანი” ძალიან არ მიყვარს და ყოველთვის შეურაცხყოფად აღვიქვამ ნებისმიერ ასპექტში (ამიტომ მაპატიეთ  ამდენჯერ ხსენება). თუმცა ეს ბევრს არაფერს წყვეტს. ხალხის დაბრეცილ აზროვნებას ჩემი ვერც მომატებული კილოგრამები გამოასწორებს და ვერც დაკლებული.

შენ ბებიაქალი ხარ და ხელში 4,5 კგ-იანი ახალშობილი გიჭირავს. ამბობ, რომ გოლიათია. მე ამაზე ვერ გპასუხობ, რადგან ლაპარაკი არ ვიცი.

შენ მეზობლის ქალი ხარ, მიყურებ და როოგრი ბუთხუზაა, რას აჭმევთო, კითხულობ. ფიქრობ, რომ მსუქანი ვარ და ყავის სმას აგრძელებ. მე ისევ არაფერს გპასუხობ, რადგან დედამ მასწავლა, უფროსებს არ ვეუზრდელო.

შენ ეზოს ლაწირაკი და მაკარონფეხება ბავშვი ხარ. შენ მეძახი, რომ მსუქანა ვერ და გარბიხარ. მე მოგდევ და მერე დედაშენი მირჩევს საქმეს შენი გატეხილი ცხვირის გამო .

შენ ჩემი პირველი მასწავლებელი ხარ. შენც ხშირად აღნიშნავ, რამხელა ვარ სიყვარულნარევი ხმით. მე არაფერს ვამბობ, მაგრამ მამახსოვრდება.

შენ ისევ ჩემი კლასელი ხარ. მსუქნის დაძახებით არ კმაყოფილდები და უფრო შორს მიდიხარ ეპითეტებში. მე ისევ საცემად მოგდევ.  ვერ გეწევი, მაგრამ მამახსოვრდება.

ეს მე ვარ. მე კომპლექსებში ვიძირები.

ეს კიდევ მე ვარ. ვიაზრებ, რომ ჩემი იარაღი ენაა. კომპლექსებს ვებრძვი.

შენ ჩემი მეგობარი ხარ. წუწუნებ, რომ გასივდი, არადა, ცხოვრებაში 45 კგ-ს არასდროს აცდენილხარ. მე უცბად თავში მომდის აზრი, ნეტა მე როგორ აღმიქვამ და მეცინება.

შენ შენ ჩემი ფიზიკის მასწავლებელი ხარ, მერე ფიზიკის ლექტორი, ბიოლოგიის ლექტორი და ყოველდღე მთავაზობ ახალ-ახალ დიეტებს. მე  ლაპარაკში გყვები და გპირდები, რომ თავს მოვიკლავ და დავიცავ დიეტას. ოთახიდან გამოსულს მეცინება.

შენ ანატომიის ლექტორი ხარ და საგამოცდოდ გაძეძგილ აუდიტორიაში უმიზეზოდ მეძახი მსუქანას. მე ვფიქრობ, ნეტავ როგორ მიიღე ექიმი პროფესორის წოდება და გაცეცხლებას ვიოკებ.

შენ უბრალო გამვლელი ხარ. მიყურებ და ფიქრობ, რომ ძროხა ვარ. ხანდისხან, ხმამაღლა ამბობ კიდეც. მე აღარ ვბრაზდები, ვფიქრობ, რომ ძროხა ძალიანაც საყვარელი ცხოველია.

შენ ისევ ჩემი მეგობარი ხარ. მეუბები, რომ ასეთი უფრო საყვარელი ვარ და არაა საჭირო, გავხდე. მეორე წუთში საკუთარ მომატებულ 100 გრამზე წუწუნებ. მე ისევ მეცინება.

თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ. მე თვითონ ვხუმრობ ჩემ წონაზე. თქვენ მყვებით. აზრად არ მოგდით, რომ მწყინს.

შენ სარკე ხარ. ხანდახან მატყუებ, მაგრამ უმეტესად სიმართლეს მეუბნები. ამიტომაც მიყვარხარ.

შენ დაწესებულების უფროსი ხარ. სამსახურში არ მიღებ დიპლომების დასტისა და მიღწევების მიუხედავად. მიზეზად არასაკმარის გამოცდილებას ასახელებ. იქვე ასაქმებ გრძელფეხება ქათამს. მე ისევ ვიცინი.

…………………………………………….

შენ ჩემი თავი ხარ.  თუ არ ხარ, სულ ადვილად შეიძლება გახდე ასეთი. ამის გაფიქრებაზე შიში გღრღნის. მე შენთვის ცოცხალი მაგალითი ვარ იმისა, როგორი არ უნდა გახდე.

მე კი ბედნიერი ვარ, რადგანაც შენ ისეთი ხარ, როგორიც ყველა, მე კი – განსაკუთრებული: განსაკუთრებულად მსუქანი, განსხვავებულად ბედნიერი. მე იმიტომ არავის ვეყვარები, რომ კარგი ფეხები და მოდელის პარამეტრები მაქვს. შენ ამას ვერ გამოცდი.

მე შენ არ გგავარ.

მე, როგორც მეორეკურსელი


ასე და ამგვარად, განსრულდა ესე წელი იგი პირველი საასწავლო სადოხტორო სასწავლებელში. კმაყოფილების რა მოგახსენოთ, სასაწავლო ბარათი თავზე მაქვს გადასახევი, მაგრამ არც ერთი საგანი არ შემტენვია და, თუ ამ კროტერიუმით ვიმსჯელებთ,  წელი, მეტ-ნაკლებად წარმატებული იყო.

არ ვიცი, მარტო სამედიცინოშია პირველი კურსი ასეთი ჯოჯოხეთი, თუ ყველა უნიში ასეა. მე, მაგალითად, ძალიან გამოჭირდა ახალ გარემოსთან შეჩვევა, ლექტორების ენაზე ლაპარაკი. როცა მივხვდი, ვის როგორ უნდა მივდგომოდი, უკვე 3 გადაბარება მქონდა შეტენილი. მაგრამ მე გმირულად გავუძელი, სამივე საგანი ჩავაბარე და ახლა თვისუფლებით ვტკბები.

გუშინდელივით მახსოვს ჩემი პირველი დღე უნიში. სიცხე მქონდა, მწვანე ბუშტი მეჭირა და ქათამივით დავბორიალობდი. არავინ გამიცვნია, რექტორის ლაყლაყს ვუსმინე, ცხრილი და ჯგუფის სია ამოვიწერე დიდი ომის და რიგის ფასად და წამოვედი. მეორე დღეს გავიცანი ჩემი ჯგუფი. ერთი თვის თავზე უკვე ერთად ვსვამდით, მესამე  თვის თავზე ერთმანეთს ვჭამდით, წლის ბოლოს კი შევცხოვრდით :). მიყვარხართ ბავშვებო და მენატრებით :*

კი ვაპირებდი ეხლა რამდენიმე რჩევის მიცემას მომავალი სამედიცინოს სტუდენტებისთვის, მაგრამ ჯობია, თქვენ თავად გაიაროთ ეს გზა. უბრალოდ, იყავით მშრომელები და გახსოვდეთ, რომ ეს წამება თეთრი ხალათის ტარების უფლებამდე მიგიყვანთ. 🙂

ისე კი, ძალიან ვარ დაღლილი. ეხლა მივხვდი, რას ნიშნავს, დაიღალო და დასვენება დაგჭირდეს 🙂 თან, კარგად დასვენება. თუმცა, ალბათ ყველა დამეთანხმება,რომ არაფერია იმაზე ტკბილი, ვიდრე კონსპექტებზე ძილი, აგროვებული კაპიკებით ჭამა და  გაცდენილი ლექცია.

აბა თქვენ იცით, ჩვენ, ყველა მეორეკურსელი ოდესღაც (რაღა ოდესღაც, 4 დღის წინ 🙂  ) პირველკურსელი ღლაპები ვიყავით 🙂 . წარმატებები