როგორ მოვკლათ ყოფილი


ანუ ფიქრები მოცალეობისას 🙂

ალბათ ნებისმიერი ჩვენგანი აღმოჩენილა მიტოვებულ მდგომარეობაში. ყველა მდედრი თავისებურად ვებრძვით ამ ამბავს: ვიჭრით და ვიღებავთ თმას, ვეძებთ ახალ “გასართობს”, დეპრესიულ კვირებს ვაწყობთ ბევრი ტირილით და უფრო ბევრი ყოფილის და მისი ახალი შეყვარებულის ფოტოთი. მერე დიდ ხანს ვფიქრობთ, რა აქვს იმ ჩათლაშკას ისეთი, რაც არ გვაქვს ჩვენ. ცხადია, დასკვნა ვერ გამოგვაქვს, რადგან, როგორც წესი, ჩვენ ვჯობივართ ხოლმე იმ პრასტიტუტკას. 🙂 ამით კმაყოფილები კი ვასკვნით, რომ “ის” მეტის ღირსია, რომ მოხოხდება თავისი ფეხით, დაკოცნის ჩვენ ნაფეხურებს და ა.შ.

ბოლო მოსაზრება, როგორც წესი ამართლებს, მაგრამ ძალიან გვიან. 🙂

მე, პირადად, ბლოგის დიზაინს ვერჩი ხოლმე :). ამასთან ერთად, ჩემი “საყვარელი” გასართობია ახალი ხერხების გამოგონება, თუ როგორ მოვკლა ყოფილი. ცხადია, სიკვდილი სულ ცოტა, დრამატული და მტკივნეული უნდა იყოს. 🙂 თანაც ეს მეთოდი გარკვეული ფსიქოლოგიური ტრეინინგია ორმაგი სიამოვნებით: თან გსიამოვნებს და თან ციხეშიც არ ხვდები 🙂

ფანტაზიის შესავსებად შემოგთავაზებთ რამდენიმე ხერხს:

მაშ ასე: ერთ-ერთი პირველი, რაც მახსენდება, სკალპელის და საძილე არტერიების “მეგობრობაა”. ეს, ჩემ შემთხვევაში,  უფრო პროფესიულია, ვიდრე ფართოდ გავრცელებული. იქნება ბევრი სისხლი და ნაკლები სიამოვნება, რადგანაც მსხვერპლი მომენტალურად კვდება, აგონიის 20 წამი კი არც ერთ ნორმალურად გულნატკენ მდედრს არ ეყოფა.

შემდეგი: ჩემი ფავორიტი ინკვიზიცია. მათ ფანტაზიას, როგორც ყოველთვის, არ აქვს საზღვარი: ბორბლები, ნიღბები და ბევრი, ბეევრი წვეტიანიი და სასტიკი ნივთი, რომელიც თქვენ ყოფილს ასწავლის, ვის უნდა გაუტეხოს გული და ვის_არა.

კიდევ ერთი ფავორიტი ძველი ჩინური მეთოდი,-ბამბუკზე დასმა გახლავთ. ადამიანს სვამდნენ ბამბუკის პატარა ღეროზე. ცნობისთვის, ეს მცენარე ღამეში 2 მეტრამდე იზრდება. ნუ დამაწერინებთ ამ 1 ღამეში რა დღეში ჩავარდება თქვენი ყოფილი მეორე ნახევარი. ამას ფანტაზიისთვის გიტოვებთ. იმაში კი ნამდვილად დარწმუნებულნი იყავით, რომ ეს გრძელი ღამე მას არასდროს დაავიწყდება.

ოკეანე კია ლამაზი, მაგრამ მის სიღრმეებში იმდენი საშიში არსება ცხოვრობს…. მაგალითად ერთი ეული ზვიგენი, რომელიც გაგიჟდება,  ისე მოეწონება თქვენი ყოფილის ჩიჩია. არიან მედუზებიც, რომლებიც სალაპარაკოდ ნამდვილად არ გაგიხდიან ერთი-ორ სასიკვდილო წასუსხვას…

ზოოპარკი. ეს ერთი შეხედვით უწყინარი ადგილია იმდენი შესაძლებლობებიიით… 🙂 ყოველთვის მოიძებნება მშიერი ლომი, დათვი ან მგელი, რომელიც არ გაწყენენინებთ ნამდვილად .

ერთი ჩვეულებრივი აგური, რომელიც მაღლიდან ვარდება და მას ეცემა. აწწწ

უი, საწამლავები! ბეევრი, ფერად და ლაამაზ სითხეში მოქცეული სასიკვდილო სითხე თუ ფხვნილი საქმეს აშკარად გაგიადვილებთ. მთავარია, ყავის ჭიქები არ აგერიოთ, მოწამვლას რომ დააპირებთ. გველის, ტარანტულის საწოლში შეცურებაც არ იქნება ურიგო.

თოკი კისერზე, მჭრელი დანა გულში….

მოკლედ, არჩევანი ზედმეტად ფართოა: ოთხში ამოღებიდან მისი შიშველი ფოტოების ქალაქში გაკვრის ჩათვლით. მთვარია, თქვენ იყოთ ნასიამოვნები. 🙂

აბა თქვენ იცით, მოიშველიეთ ფანტაზია და დატკბით მრაფალფეროვანი სიუჟეტებით: მაგალითდ, როგორ უშვებთ ხელს მეასე საეთულზე გადმოკიდებულ თქვენ ყოფილს ღიმილით, როგორ ჭყლეტთ მანქანით, როგორ უგრეხთ კისერს და ა.შ;

ისიამოვნეთ, მაგრამ ნუ დაგავიწყდებათ, “ის” ცოცხალი უფრო კარგად მოხოხდება, ვიდრე მკვდარი. ასე, რომ აცოცხლეთ რეალობაში და ისიამოვნეთ ხვალინდელი ქათმით.

აბა მდედრებო და არამხოლოდ, ბოროტად ნასიამოვნებ სიზმრებს და უფრო ბოროტად ნასიამოვნებ დღეს გისურვებთ.

მე, როგორც მეორეკურსელი


ასე და ამგვარად, განსრულდა ესე წელი იგი პირველი საასწავლო სადოხტორო სასწავლებელში. კმაყოფილების რა მოგახსენოთ, სასაწავლო ბარათი თავზე მაქვს გადასახევი, მაგრამ არც ერთი საგანი არ შემტენვია და, თუ ამ კროტერიუმით ვიმსჯელებთ,  წელი, მეტ-ნაკლებად წარმატებული იყო.

არ ვიცი, მარტო სამედიცინოშია პირველი კურსი ასეთი ჯოჯოხეთი, თუ ყველა უნიში ასეა. მე, მაგალითად, ძალიან გამოჭირდა ახალ გარემოსთან შეჩვევა, ლექტორების ენაზე ლაპარაკი. როცა მივხვდი, ვის როგორ უნდა მივდგომოდი, უკვე 3 გადაბარება მქონდა შეტენილი. მაგრამ მე გმირულად გავუძელი, სამივე საგანი ჩავაბარე და ახლა თვისუფლებით ვტკბები.

გუშინდელივით მახსოვს ჩემი პირველი დღე უნიში. სიცხე მქონდა, მწვანე ბუშტი მეჭირა და ქათამივით დავბორიალობდი. არავინ გამიცვნია, რექტორის ლაყლაყს ვუსმინე, ცხრილი და ჯგუფის სია ამოვიწერე დიდი ომის და რიგის ფასად და წამოვედი. მეორე დღეს გავიცანი ჩემი ჯგუფი. ერთი თვის თავზე უკვე ერთად ვსვამდით, მესამე  თვის თავზე ერთმანეთს ვჭამდით, წლის ბოლოს კი შევცხოვრდით :). მიყვარხართ ბავშვებო და მენატრებით :*

კი ვაპირებდი ეხლა რამდენიმე რჩევის მიცემას მომავალი სამედიცინოს სტუდენტებისთვის, მაგრამ ჯობია, თქვენ თავად გაიაროთ ეს გზა. უბრალოდ, იყავით მშრომელები და გახსოვდეთ, რომ ეს წამება თეთრი ხალათის ტარების უფლებამდე მიგიყვანთ. 🙂

ისე კი, ძალიან ვარ დაღლილი. ეხლა მივხვდი, რას ნიშნავს, დაიღალო და დასვენება დაგჭირდეს 🙂 თან, კარგად დასვენება. თუმცა, ალბათ ყველა დამეთანხმება,რომ არაფერია იმაზე ტკბილი, ვიდრე კონსპექტებზე ძილი, აგროვებული კაპიკებით ჭამა და  გაცდენილი ლექცია.

აბა თქვენ იცით, ჩვენ, ყველა მეორეკურსელი ოდესღაც (რაღა ოდესღაც, 4 დღის წინ 🙂  ) პირველკურსელი ღლაპები ვიყავით 🙂 . წარმატებები

არის დღეები…..


იყო დღეები…
აი, მაგალითად, როგორც დღევანდელი…
ფარატინა ფურცელივით ცარიელები…
დღეები, როცა არაფრისგან ელი არარას…
როცა იცი, ეს დღე მაინც დაიკარგება….

იყო დღეები… როგორ გითხრათ… სულ არაფრით გამორჩეული, მაგრამ მაინც ლამაზი დღეები…
აი, ისეთი, ღიმილს რომ გგვრის დილის სინათლე…

იყო დღეები… ო, არ მკითხოთ, გახსენებაც კი რომ არ მინდა…
დღეები, რომელიც დღემდე მტკივა, დღემე მაწამებს…
დრო, რომელშიც არასდროს ვისურვებდი დაბრუნებას…

იყო კიდევ დღეები, აი, როგორც დღეს, უეცრად რომ შემობრუნდება კარგისკენ და გაგახალისებს…
რაღაც ბედნიერს რომ მოგიტანს ძილის წინ ნაამბობი ზღაპარივით…

დღეები იყო, მეგობრებით რომ ვცხოვრობდი….

……..

კიდევ, არის დრო, როცა გგონია, რომ შენია სამყარო, მხოლოდ შენი…
ან კიდევ დღეები, წამები, როცა გგონია, რომ ბუნებაში გაიფანტები….

არის დღეები, რომლებიც შენს თავს მახსენებენ და ეს დღეები ყველაზე საყვარელია ჩემთვის…
ყველაზე, ყველაზე ლურჯი და თბილი…

კიდევ ზაფხულის ცხელი საღამოები და ჩვენ, ყველანი ერთად, სულ ყველანი…

კიდევ ცოტა სიცარიელეა, ცოტა იმედგაცრუება, ცოტა გულისტკენა…
სულ ცოტა…
და აი ასე მიდის დღეები ახლა…
……………………
იცით, კიდევ იქნება დღეები….
დიახ, იქნება….
დღეები, სადაც ერთად ვიქნებით….
დღეები, სადაც ერთად ვისხდებით და დავაკვირდებით უკვე ათასჯერ ნანახ მზის ამოსვლას….
ისე, თითქოს პირველი იყოს….
ისევ ვიჩხუბებთ, როგორც ყოველთვის, ისევ ვიცინებთ…
ზამთარში ჩაის დავლევთ სხვებთან ერთად და ისევ ბევრს ვიკამათებთ, უსასრულოდ ბევრს…

ჩვენ ერთად ვიქნებით სამნი, ოთხნი….
ან, სულაც ერთნი, როგორც ყველთვის….
ავად მყოფს, ისევ გავუთევთ ღამეს ერთმანეთს…
გრძელ ღამეებში შორეულ ადგილებზე მოვყვებით ჩუმად…
ისევ წარსულში ჩაეფლობა გუშინდელი დღე….
ისევ დაგვახრჩობს წარსულის ლანდი….
ჩვენც ერთად დავბერდებით…. ერთად დავითვლით ერთმანეთის სახეზე ნაოჭს…
თვალებში სევდას, სულში შემოდგომას შევხვდებით ერთად…

ჩვენ ერთად მივალთ უსასრულოდ გრძელი გზის თავში…
არა… მე უფრო ადრე მივალ, ასე მგონია…
(ჩემამდე მე შენ არ გაგიშვებ )
და დაგიტოვებ წარსულის ლანდებს, ღამის აჩრდილებს, ჩვენს მოგონებებს, მაშინდელსაც კი, როცა ჩვენ ”ჩვენ” არ გვერქვა….
და აი ასე დასრულდება ეს ამბავი გვირილების წვიმით, შუშის ოცნებით…
სწორედ ასე და არა სხვაგვარად….

( მაგრამ….

მაგრამ იქნებ სწორედ იქ აგცდე, სადაც უნდა შევხვედროდით?
იქნებ ჩემმა ცხოვრებამ შენს გარეშე გაიაროს?
ხომ შეიძლება…
ჩვენ სხვას გავუთევთ ღამეს … სხვის სახეზე დავითვლით ნაოჭს.. ან, არც დავთვლით…
ვინ იცის…
თუმცა რას იზამ, ასეთია ჩვენი ცხოვრება, ხან სწორი, ხანაც აშლილი…)
დღეები კი ყოველთვის იქნება..
ჩემი…
შენი…
და, იქნებ, ჩვენიც…

……………….

და მაინც… რა იქნებოდა… რა იქნებოდა, უბრალო ბაბუაწვერები რომ ვყოფილიყავით?


ანუ, რა იქნებოდა ნეტავ….

…ნეტავ, ნეტავ…
ერთხელაც იქნება და კაცობრიობის მეოცნებე და სულიერად ლამაზ ნაწილს ეს სიტყვა დაღუპავს…

და მაინც…
რა იქნებოდა…
რა იქნებოდა, ყველაფერი სხვანაირად რომ ყოფილიყო?
ჩვენ რომ უფრო კარგები ვყოფილიყავით, უფრო ბედნიერები, ისე რომ არ გვყვარებოდა, თითქოს და, გვძულდეს…
რა იქნებოდა, ჩვენი ცხოვრება ერთ დიდ ორომტრიალს რომ არ გავდეს?
ნეტავ, რა იქნებოდა, ჩვეულებრივი ბაბუაწვერები რომ ვყოფილიყავით ყველა??? მოვიდოდა მერე ვიღაც, სულს შეგვიბერავდა და ჩვენც გავფრინდებოდით… გავფრინდებოდით ნელა, ნარნარად, ის კი გაიღიმებდა ალბათ… ან, არც გაიღიმებდა…
რა იქნებოდა, ნეტავ, ჩვენ, ყველანი, ზამთრის ძილით რომ ვიძინებდეთ? ვიძინებდეთ მშვიდად, წყნარად, ყველაფრისგან შორს…
რა იქნებოდა, ნეტავ რა იქნებოდა, სამყარო რომ ლამაზ ზღაპარს გავდეს???
ალბათ, ჩვენც ლამაზი ზღაპრები ვიქნებოდით არა?

მაგრამ ნეტა რა იქნებოდა, ჩვენ რომ მართლაც ზღაპარში ვცხოვრობდეთ???
ჩვენ რომ მართლა ბაბუაწვერები ვიყოთ?
ჩვენ რომ ნამდვილად გვიყვარდეს???
რა იქნებოდა?
რა და, ალბათ ამ ზღაპარშიც მოგვბეზრდებოდა ცხოვრება, ალბათ ასევე ვინატრებდით ასეთ ცხოვრებას, როგორც ახლა ზღაპარს ვნატრობთ, რადგან ადამიანი არასდროსაა კმაყოფილი იმით, რაც აქვს, მაშინაც კი, როცა ის ადამიანი კი არა, ჩეულებრივი ბაბუაწვერაა…
და რა იქნებოდა?
ერთხელაც შევწყვეტდით ზამთრის ძილს, ზღაპარს დავანგრევდით, ჩვენსავე თავებს დავივიწყებდით, და ისევ იქ დავბრუნდებოდით, სადაც ახლა ვართ; იქ, სადაც მიწიერი ჯოჯოხეთია…

არავინ იცის, სად ვცხოვრობთ ჩვენ… იქნებ ჩვენი სამყარო სხვა სამყაროს ჯოჯოხეთია….
სწორედ ამიტომ არ ვცხოვრობთ ზღაპარში, სწორედ ამიტომ არ გვიყვარს ასე….

…და მაინც, ნეტავ რა იქნებოდა…