Van Gogh, Irises, May 1889. Oil on canvas
შეგიმჩნევიათ, როგორი ლურჯი და ყვითელია ერთდროულად ვან გოგის ნახატები? ოკეანესავით ლურჯი და მზესავით ყვითელი ფერი ერთმანეთში ბრუნავს, ირევა, იზილება, ანათებს, ყვირის, ყავილებად იქცევა…
ვან გოგი იმიტომ ტრიალებს ახლა ჩემს თავში, რომ სხვა დანარჩენი წაიღოს, მაგრამ ვერ ერევა.
რეალურად ყველაფერი არც ისე კარგადაა, როგორც ჩანს. ხანდახან მგონია, რომ ანჰედონიის “მსხვერპლი” ვარ. ეს სიტყვა ძალიან მომწონს ამ ბოლო ხანებში. ზოგერითი დღე მართლაც ასეთი მაქვს: სრულიად არაფერი რომ მანიჭებს სიამოვნებას, ისეთი.
სამაგიეროდ, ვან გოგი ისეთივე მანათობლად ყვითელი და ლურჯია, თუმცა მე ვეღარ ვგრძნობ.
რატომ breakdown-ი? იმიტომ, რომ ის ენერგია, რომელიც ჩემგან მიდის, არასდროს ბრუნდება უკან. ადამიანები ცხოვრობენ, სულიერად მდიდრდებიან, იზრდებიან ამ რესურსზე, სამაგიეროდ კი ერთ ნამცეცსაც არ აბრუნებენ. კი მე ვცარიელდები, ვნაცრისფერდები, ვიღლები. აი, აქ კი მოდის ანჰედონია, შედეგი იმისა, რომ მარტო ვარ, რომ სასიამოვნო აღარფერია, ლამაზი ლურჯი ქუდების, 6 წელიწადად რომ დამიჯდა, იმ ქუდების ცაში ასროლაც კი. ზუსტად ისეთი ლურჯისა, ვან გოგმა რომ იცოდა ხოლმე.
და მაინც, მარტო ვინსენტი რჩება ხოლმე ჩემთან, როცა სხვა არავინ ბრუნდება, გამოსაშვების ლურჯი მანტიის ფერშიც კი, რომელიც მაინც აღარაა სასიამოვნო.
ალბათ, ეს ანჰედონიაც გაივლის. ლურჯი და ყვითელიც ისევ გაცოცხლება, აელვარდება. სამაგიეროდ კი დარჩება სიცარიელე სულის ნამცეცებში. ისეთი წვრილი ფორები დარჩება, რომელიც ერთხელაც ვეღარ დამიცავს. ერთხელაც, ალბათ, არაფრის სურვილი გააძევებს ვინსენტს და სითბოს ჩემი თავიდან.
მე კი არ მინდა, ვინსენტის გარეშე ვცხოვრობდე.
როდის? როდემდე?
Who knows.
თამრის ბლოგი 