ის ალი და ის ნინო

“უდაბნოს ქარი სადაც წაგიყვანს”…

იცით, სამყაროში საზღვრები პირობითია. სადღაც მთავრდება ჩვენი ქვეყანა და იწყება ვიღაც სხვისი, სადღაც ვღაცის რელიგიას ჩვენი ენაცვლება…

საბოლოოდ კი ყველა ერთნი ვართ, ყველას ორი ფეხი, ორი თვალი, ორი ხელი გვაქვს … ერთ მიწაში ვიმარხებით ბოლოს ყველა.

ერთნაირი ამბიციებიც გვაწუხებს განსხვავებული ვარიაციებით… ასე ჩნდებიან ბუდიტები, ისლამის მიმდევრები, ქრისტიანები და სხვანი. ყველა ღმერთს სცემს თაყვანს, ყველა თავისებურად ლოცულობს, ცხოვრება კი დოგმებში ეფლობა….

ის ალი და ის ნინო, რომლებიც მე ამ წიგნში აღმოვაჩინე, ნამდვილად პიკანტური მაგალითი იყო. მაგალითი მარილიანი სიყვარულის, სიჯიუტის, კონტრასტისა.

ალი შორვანშირი და ნინო ყიფიანი, საკუთარ სამყაროებში მართლაც დაფასებულნი და კულტურულნი, ერთმანეთისთვის კი მართლაც შეუთავსებლად ველურები…

ალის და ნინოს სიყვარული რაღაც სხვანაირია. არაა ბანალური… აქ უძლურია ტრადიციები, აზრს კარგავს ყველაფერი და ამავე დროს სხვა მნიშვნელობას იძენს…

წიგნი საოცრად კარგად იკითხება… ტრადიციები მართლაც მშვენივრადაა აღწერილი და კონტრასტიც კარგადაა გამოყოფილი ალისა და ნინოს სამყაროს შორის.

ძნელი არაა, ჩაწვდე, როგრ განსხვავდება ალის უდაბნო და ნინოს მწვანე ტყეები…

იცით, როგორც კაცებს არ გესმით, რა ხდება ქალის თავში, ისევე არ გვესმის ხშირად ჩვენ, ქალებსაც, მამაკაცები როგორ აზროვნებენ… აქ კი, ამ წიგნში ალი პირველი პირია. გვიყვება ნინოზე, მათ ამბავზე და სითბოთი გავსებს, გაოცებს…

კავკასიური ქვაკუთხედი იქმნება ამ წიგნის ფურცლებზე.

დეტალებს არ მოვყვები. წაიკითხეთ, არ ინანებთ. დაინახეთ მთავარი და ნუ გამოეკიდებით ზოგ დეტალს, ნუ გექნებათ ბედნიერი ფინალის იმედი, თუმცა, ისიც საკითხავია, ვინ რას თვლის ბედნიერ ფინალად, ასე რომ…